. The xx – xx (XL/Sonic)

To już w tym roku druga (po „Bitte Orca” Dirty Projectors) płyta, którą chce się odłożyć po pierwszym przesłuchaniu z głębokim przekonaniem, że wszystko się o niej wie. „xx” swoje prawdziwe oblicze zaczęła przede mną odsłaniać mniej więcej po dwóch tygodniach obcowania i rację mieli ci, którzy już na początku roku polecali uważnie obserwować profil The xx na MySpace.

The xx to triumf treści nad formą oraz umiar niespotykany u dwudziestolatków, a po tyle mają członkowie kwartetu. Swoją pierwszą płytę mogliby w 90% zarejestrować na archaicznym czterośladzie, bo nie interesuje ich oszałamianie bogactwem aranżacji, ale wyciąganie bogactwa z pojedynczych dźwięków, interwałów, często szczątkowych melodii. Wystarczy posłuchać samego „Fantasy” – wejście glissującego bezprogowego basu w połowie to jeden z kandydatów do tytułu „Moment Roku”.

I jeszcze jedna ważna rzecz: udanych debiutów ostatnio nam nie brakuje, ale zazwyczaj bazują na jednym fajnym pomyśle. Mijają trzy lata i dzieją się straszne rzeczy, i to niezależnie od tego, czy owi młodzi (ale niekoniecznie) zdolni ciągną ów pomysł dalej, czy też porzucają go, pozostając de facto z pustymi rękami.

Ten debiut nie opiera się na pomyśle, ale na rozumieniu muzyki. Dlatego mam silne przeczucie, że The xx dopiero zaczynają obdarzać nas ciekawymi, choć z założenia niespektakularnymi rzeczami. Że monotonia? Tak to ja się chętnie ponudzę.