Z całym niesionym przez siebie optymizmem w pierwszy dzień wiosny wybrzmiało „The Colour of Spring”, a za nim reszta dyskografii Talk Talk.  I niech tradycją tego bloga będzie inaugurowanie najbardziej udanej pory roku wzmianką właśnie o Talk Talk.

I want to write stuff that you’ll still be able to listen to in ten years time. (Mark Hollis, „NME”, 1982)

Ideally, what would be nice would be that music could exist outside of any recognisable time. (MH, „Mojo”, 1998)

Markowi Hollisowi szybko znudziło się udzielanie wywiadów – jakaż ironia w kontekście nazwy grupy. Talk Talk wzięło się z piosenki, którą Hollis napisał w 1977 roku wraz z bratem Edem jeszcze pod szyldem The Reaction: „When other people meet on the street / All they want to do is tell me their lives / They’re just wasting my time/ All they wanna do is Talk Talk” – to była rzecz o lęku przed konwersowaniem na poziomie fobii.  Ów brat – Ed Hollis – był zaś tym, który zebrał do kupy Talk Talk, choć sam się w nim nie znalazł.

The problem with the technological side of music is that it ignores feel, and the feel is the most crucial element. That was a major consideration in the move from It’s My Life to Colour Of Spring: that whole synth side – get it in the bin (MH, 1997)

„Life’s What You Make It” wylądowała na „The Colour of Spring” przymusowo – EMI wymogło na Talk Talk dogranie czegoś, co nadawałoby się do radia. Zaczęli od perkusyjnej parafrazy „Running up that Hill” Kate Bush, a dalej poszło szybko. Z płyty wyleciało za to „It’s Getting Late in the Evening„. Bez tego ruchu Talk Talk sprzedaliby o jakiś milion-dwa płyt mniej, ale oszczędziliby krytykom przecierania oczu (uszu) przy okazji „Spirit of Eden”.

Talk Talk’s fourth LP is the kind of record which encourages marketing men to commit suicide (Mark Cooper, „Q”, 1988, lead recenzji „SoE”)

Nad „Spirit of Eden” ślęczeli równe dziewięć miesięcy w Wessex Studios, czyli XIX-wiecznym kościele nieopodal centrum Londynu, w półmroku, przy świecach. Hollis twierdzi, że po ukończeniu płyty nigdy już jej nie słuchał. Zresztą nie tylko jej: „I never listen to anything after I’ve finished it”.

We all got to a pretty strange state, the length of time we spent in the dark. I found dealing with people in the street, the people at Wessex, dealing with life in general, became incredibly difficult.

At the end of it marriages were collapsing, there were breakdowns, people resigning. That was definitely the result of that album (Phill Brown, inżynier dźwięku, „Mojo”, 2006)

„Laughing Stock” powstawało w tym samym miejscu, w tych samych ciemnościach i tylko o dwa miesiące szybciej. Lee Harris i Paul Webb po zakończeniu sesji przez rok odwiedzali psychologa. Ten drugi na dobre kilka lat odstawił gitarę basową. Tim Friese-Greene błąkał się tu i ówdzie, pracując głównie jako producent, a w końcu stworzył własny projekt o popularnej od niedawna nazwie Heligoland.

It’s really important, if you can, never to work just for the sake of it. (MH)

O niektórych płytach Hollis mawiał, że najbardziej interesujące są w nich przerwy pomiędzy ścieżkami. Solówka psującego się Variophone’u w piątej minucie „After the Flood” początkowo była dwunutowa. Kiedy zgodnie stwierdzono, że to zbytek i efekciarstwo, Hollis nagrał nową – na jednej nucie.

Something I’ve always had a problem with is when acoustic instruments generally get recorded, people want to make them sound bigger than they are (Mark Hollis, „Mojo”, 1998)

Po rozpadzie Talk Talk – chociaż to złe słowo, raczej – po rozmyciu grupy Hollis przez siedem lat uczył się gry na klarnecie i aranżowania dętych drewnianych. Phill Brown kilkakrotnie odmawiał, ale ostatecznie uległ prośbom i pomógł Hollisowi nagrać solowy album. Użył do tego tylko dwóch mikrofonów. Utwór otwierający nosi tytuł „The Colour of Spring„, a pierwsza nuta pojawia się w osiemnastej sekundzie.

Mark was actually a very fun person to be around but when it came to music he was never frivolous. (Paul Webb, „Mojo”, 2006)