„Do głosu dochodzą ludzie, którzy doskonale wiedzą, że Sufjan Stevens czy LCD Soundsystem to najciekawsi autorzy współczesnej muzyki. Dochodzi jeszcze Internet i związany z nim niekończący się strumień opinii, recenzji, dyskusji, rekomendacji w rodzaju: „Musisz to usłyszeć!”. Wystarczy zerknąć na iTunes, by dowiedzieć się, co jest popularne w tym tygodniu czy miesiącu. Dodaj te wszystkie czynniki i okaże się naturalne, że niezależna muzyka przenika do mainstreamu”.

„Rockowa formuła jest eksploatowana już od tak dawna, że coraz trudniej w niej o rzeczy oryginalne. Znajdź gitarę, znajdź bębniarza i piszcie piosenki – to sposób sprawdzony, ale czy nie prowadzi ciągle do tych samych rezultatów? Mała rewolucja byłaby więc mile widziana. Mnie fascynują ci wszyscy młodzi artyści programiści. Darzę szczególnym sentymentem naiwne, amatorskie podejście do tworzenia muzyki. Zapomnij o szkole muzycznej i długich godzinach spędzonych z instrumentem. Chwytaj za klawiaturę i rób muzykę”.

Z gitarzystą The National Scottem Devendorfem rozmawiało mi się znacznie lepiej, niż mi się ich ostatnio słucha. Cała rozmowa w nowym „Przekroju” oraz pod tym adresem.

• Edit: krótka relacja ze Stodoły

***

Co do Radiohead – papierowa recenzja za tydzień, gdy nikogo już nie będzie interesować – to spędziłem z nimi miły weekend z hakiem. Rola „The King of Limbs” w moim życiu prawdopodobnie skończy się jednak wraz z wczorajszym, bodaj ósmym przesłuchaniem. (Zabawne były te absurdalne maratony, by jeszcze w piątek wyrobić sobie opinię i upublicznić ją tu czy tam; ktoś w sobotę rano stwierdzał, że „płyta wymaga czasu”). Nagrali porządną płytę, choć się przy niej nie wysilili – Selway zajęty debiutem, a Greenwood filmami i Pendereckim? – bardziej jednak sympatyzuję ze śmiałym wyborem nieśmiałości niż z faktycznymi owocami tej decyzji.

To kolejna po nowym Toro y Moi płyta, o której lepiej się czyta i dyskutuje, niż faktycznie słucha. Na „KoL” zadziwiło mnie tak naprawdę jedynie to, jak bardzo po dwóch kwadransach strunowej ascezy cieszy ten prościutki gitarowy motyw, który wchodzi w „Separatorze” (2:30) na ostatnie chwile albumu – a nie należę do tych, którzy tęsknią za Radiohead z lat 90. Na „Underneath the Pine” autentycznie zaintrygował mnie zaś tylko stereo sweep w końcówce „Good Hold”. (Proszę nie przewijać: by zadziała się magia, trzeba przyzwyczaić słuch do równowagi w kanałach).

***

Od miesiąca niezmiernie dobrze słucha mi się za to 20-letniego Nicolasa Jaara i jego „Space Is Only Noise”. Oprócz tego bardzo polecam niby-debiut Desolate „The Invisible Insurrection”. Burial dla optymistów.