Gdy usta milczą, dusza śpiewa

Złą piosenkę można odratować na trzy sposoby. Pierwszy to obudować wokal piętrowymi chórkami, odwracając w ten sposób uwagę od miałkości melodii przewodniej czy wykonania. Druga metoda każe podszyć aranż sekcją smyczkową, to zawsze działa. Ale można również – i jest to opcja przez wyżej podpisanego preferowana – zagrać solo.

Nie potrzeba do tego wielkiej wirtuozerii, choć takowa zawsze daje dodatkowe punkty. Spójrzmy na przykład piosenki „Out of Time” grupy Blur. Gdy najwytrwalszym uda się przeczekać dwuakordowe intro za długie o jakieś 45 sekund, gdy Damon Albarn wymazgai się już do membrany wysokotonowej, gdy wreszcie uda się zignorować fakt, że zespół rejestrował ten kawałek w pokoju dziecięcym przy pomocy instrumentarium Orffa – posłuchajcie brzmienia bębnów – a po wszystkim producentowi nie chciało się nawet oczyścić utworu ze śmieci ponagraniowych, bo w tle ciągle przebijają jakieś wstępne szkice wokalne – wreszcie przychodzi wybawienie:
.

[audio:https://www.ziemianiczyja.pl/wp-content/uploads/2012/04/blur.mp3]
.

Niby nic wielkiego. Byle nastolatek z akustykiem wymuszonym na mamie podczas spaceru po wiejskim targowisku, którego cenę Ukrainiec opuścił do niecałej stówki, mógłby pokusić się o większą finezję. A jednak już ta banalna solóweczka cieszy uszko. Choćby dlatego, że pozwala odpocząć na moment od maślanego Albarna.

Jeśli od 23 lat niemal codziennie przed zaśnięciem wracam do „One” Metalliki, to wyłącznie dla podwójnego solo Hammetta i Hetfielda. Za solówki kochamy Hendrixa. Za solówki kochamy Zappę. Podobnie Erica Claptona i Pata Metheny’ego. Ten ostatni w powiewie weny nie poprzestaje na podciąganiu strun, ale wygina również progi, gryfy oraz własne oblicze. Nie kochamy Kurta Cobaina. Jako gitarzysta nie dorósł nawet do lat 50., kiedy to pop wreszcie odkrył za sprawą The Shadows wyższość strun metalowych nad głosowymi. Ale czego spodziewać się po człowieku, który trzymał instrument do góry nogami?

Co ciekawe, nawet solówka wokalna, jeśli wystarczająco oderwie się od językopodobnych sylab, potrafi pełnić rolę koła ratunkowego. Takowa uchroniła przecież Petera Gabriela przed nagraniem największego gniota w karierze z Genesis i bez, czyli – nomen omen – solo:
.

[audio:https://www.ziemianiczyja.pl/wp-content/uploads/2012/04/noise.mp3]
.

Biorąc pod uwagę dziejową rolę solówek nie tylko gitarowych – ale zawsze radujących duszę – tym smutniej przyznać mi rację wyszukiwarce Google’a oraz redaktorom Urban Dictionary:

Oto po półwieczu słusznej dominacji w muzyce rockowej i nie tylko rockowej – nie bez powodu tak bardzo uwielbiam jazz, a szczególnie free jazz na saksofon solo – instytucja instrumentalnego sola znalazła się w zagrożeniu. Dlatego chciałbym zaprosić was do wspólnej zabawy. Wybierzemy nie sto, bo to byłoby banalne, ale sto dwanaście najlepszych solówek rockowych ever – tak żeby pasowało do roku 2012. W ramach edukacji dla scherlałej hipsterki i zniewieściałych nastolatek. Na pewno nie potrzeba nikogo zachęcać, hm?

.