Sigur Rós – Valtari (EMI)

 

Dokładnie dziesięć lat temu Sigur Rós przeżyli apogeum swojej kariery. Świat jeszcze nie nacieszył się ich przełomowym albumem „Ágaetis Byrjun”. Już ukazywała się niewiele mniej fenomenalna płyta „( )”. Zespół krążył w ciasnej orbicie wokół Radiohead i to nie tylko dlatego, że Brytyjczycy dopisali Islandczyków do swojego tournée. Obdarzony nagłą atencją Reykjavik zareagował należycie, podsuwając Europie swoje kolejne talenty. Hossa trwała przez kilka lat.

Obecnie tak Sigur Rós jak ojczyzna grupy wyglądają na umęczone wydarzeniami lat ostatnich. Po wydaniu dwóch tyleż niezłych, co niespektakularnych płyt muzycy spróbowali podobno przedefiniować swoje brzmienie, ale poszukiwania te zwieńczyli wymazaniem wszystkich taśm i rozpoczęciem całej pracy od nowa. A przewalcowana kryzysem Islandia wciąż pogrążona jest w depresji nie tylko ekonomicznej. I być może do obu tych sytuacji nawiązuje tytuł szóstej płyty Sigur Rós – „Valtari” oznacza „walec”.

Tak też barwy tego albumu kojarzą się głównie z mrokami islandzkiej nocy polarnej. Nawet w porównaniu z debiutanckim „Von” zbyt mało tu melodii, by potrafiły ten pejzaż rozjaśnić. Charakterystycznym kreszendom brak zdecydowania i należytych kulminacji, a powszechnie opiewana magia Sigur Rós przygasła. I nawet za nastrój trudno ją bronić, bo „Valtari” nijak pasuje do nadchodzącego lata. Chociaż, prawdę mówiąc, zimą wahałbym się ją polecać jeszcze bardziej.

„Bluszcz”

.