Śladem niedawnego wpisu o głoszonym tu i ówdzie kryzysie muzyki natrafiłem na dyskusję na temat śmierci rocka oraz śmieci muzycznych, które zdaniem części rozmówców zdominowały przestrzeń muzyczną ku jej nieszczęściu, a zdaniem innych ku jej dalszej ewolucji. Oprócz tego, co już tam dopisałem:

Kluczowe wydaje mi się to, jak potraktujemy podobne odczucia ludzkości z przeszłości. Nie tylko połowy z lat 70., ale na przykład z pogrzebu Bacha. Wtedy też pisano, że umarł ostatni geniusz i żadnej wielkiej muzyki już nigdy nie będzie. Mnie takie historie każą wyluzować z makroocenami, ale można też stwierdzić: co z tego, tamci się mylili, my nie.

…jeszcze taki detal:

W XX wieku tak zwane rewolucje muzyczne zdarzały się mniej więcej raz na 30 lat: jazz w 1910-1920, rock(’n’roll) w 1950-60, hip-hop w 1980-90. Gdzieś tam w tle przewalało się jeszcze mnóstwo gatunków – z elektroniką na czele – ale one aż tak masowego przewrotu świadomości muzycznej nie spowodowały, raczej zasilały główny nurt niż nim wstrząsały. Niektórzy zamiast hip-hopu wstawiliby punk, to już zależało od koloru skóry. W każdym razie:

1. Rytm owych rewolucji był dosyć szalony w zestawieniu z poprzednimi wiekami. I trochę niesprawiedliwie jest przykładać tę miarę do całych dziejów muzyki (bo komentarze dotyczą zazwyczaj muzyki w ogóle). Sprzyjała temu przyspieszeniu kumulacja innowacji: rejestracja dźwięku, manipulacja nagraniami, masowe środki przekazu i masowe (sztucznie nagłaśniane) koncerty, przemysł fonograficzny, świadomy recycling… Dochodzą do tego niezliczone kolizje różnorodnych kultur muzycznych. Mnóstwo tego. I nie do powtórzenia.

2. Od ostatniej rewolucji – punkowej czy rapowej, jak kto woli – upłynęło właśnie 30 lat z niewielkim okładem. Wciąż mieścimy się w normie.

.