„Ze względu na niedobór magnetofonów w świecie komunistycznym, pilni słuchacze musieli znaleźć inny sposób powielania muzyki, która była niedostępna bądź zakazana. Gromadzili zużyte zdjęcia rentgenowskie, zaokrąglali kanty i rejestrowali muzykę z radia bezpośrednio na fotografiach ludzkich szkieletów.

„Rentgeny były najtańszym i najbardziej dostępnym źródłem niezbędnego plastiku – wspomina [muzykolog] Artemy Troitsky. – Ludzie kupowali je za kopiejki setkami w szpitalach czy klinikach. Rowki nacinano specjalnymi urządzeniami, w które stare adaptery przerabiały zręczne konspiracyjne dłonie. Nagrania te nazywano „żeberkami” lub „kośćmi”. Dystrybuowano je potajemnie i puszczano na sekretnych potańcówkach”.
.

Fragment książki „Democracy of Sound: Music Piracy and the Remaking of American Copyright in the Twentieth Century” (thx Artur), której spory fragment publikuje Salon, choć akurat ten powyższy znaleźć można na regałach Google Books. Autor jednakowoż cytuje tylko starszą publikację.

O żeberkach krótko wspomina anglojęzyczna Wikipedia oraz blogerzy, a historię nagrań ilustracjami i fragmentem audio przyozdobił niemiecki Der Spiegiel. I jakoś w tym wszystkim niespecjalnie mnie dziwi, że po egzotyczny nośnik sięgnęła ostatnio wytwórnia Jacka White’a.

.