Byliśmy po prostu bandą sk***synów, którzy wiesz,
napier***li k**wa, wiesz, nie mieli żadnych pytań.

Filipa Dzierżawskiego film o zespole Miłość zasługuje na pochwały, które zdążył już zebrać i zdecydowanie warto się na niego wybrać, nawet jeśli nie było się nigdy fanem samej grupy (nie byłem). Gdyby jej reaktywacja się udała, otrzymaliśmy prawdopodobnie przeciętną płytę, którą Miłość planowała nagrać po tygodniowej trasie w dwa, a może nawet w jeden dzień. Zamiast tego mamy jeden z lepszych dokumentów muzycznych ostatnich lat.

Jak zauważyli już recenzenci, film potraktować można albo jako historię przyjaźni Tymona Tymańskiego i Mikołaja Trzaski – przyjaźni przewleczonej w ciągu paru lat od skraju łóżka po zdradę podsycaną podszeptami tego trzeciego, czyli Leszka Możdżera – albo jako studium mitycznej chemii muzycznej, równowagi niespokrewnionych warsztatów, temperamentów, pasji, które krzyżując się płodzą dzieła przerastające wyobrażenia dawców genów. Według mnie film pokazuje raczej, że w tego rodzaju ryzykownych związkach obie sprawy są niemal stuprocentowo skorelowane.

Przy założeniu minimalnej szczerości wspólne granie muzyki, a co dopiero muzyki improwizowanej, to po prostu obnażanie się. Szczególnie w intymnej atmosferze prób przed wstydem chroni tylko zaufanie. Jedna fałszywa nuta w takiej chwiejnej relacji i harmonie się rozpadają. I zamiast nadstawiać uszu w oczekiwaniu odzewu na zagraną własnie partię, reakcji szuka się w uciekających spojrzeniach partnerów. Kto miał za sobą przygodę w zespole, wie pewnie, co mam na myśli. Cień podejrzenia i zaczyna się dziwne ustępowanie pierwszeństw. Pomysły ryzykowne, a więc często najciekawsze, blokuje wewnętrzna cenzura. Ogień gaśnie.

Reaktywującą się Miłość destabilizuje oczywiście Trzaska. Mnoży problemy, humorami ociera się o liceum, mimo radości ze spotkania kumpli szuka pretekstu, by im zwiać. Bo sytuacja się odwróciła i po kilkunastu latach to oni nie dorastają mu muzycznie do pięt, mimo że na wstępie twierdzi, jakoby od 20 lat grał tak samo. (A zatem – kusząca hipoteza – czy to oni cofnęli się w rozwoju?). Taśma zarejestrowała przepiękną scenę z pierwszej próby wskrzeszanego zespołu. Wszyscy poza marudnym saksofonistą lecą okrągłą, skrajnie przewidywalną muzyką, jak gdyby nie uprawiali Miłości, ale ją symulowali. Trzaska łypie na nich z obrzydzeniem. Krzywi się, marszczy czoło, chowa twarz. Wydaje się, że zaraz wyjdzie. I wychodzi, ale z siebie. Zmiata miałkie chałturzenie wściekłą solówką, za którą niespodziewanie rusza reszta zespołu. Kontrabas porzuca wyświechtane skale, perkusja sztampowe symetrie, Możdżer szczerzy zęby. Miłość płonie.

Ten moment pokazuje, że w okolicach 2008-2009 roku grupa mogła się (sensownie) reaktywować albo pod przewodem Trzaski, albo w ogóle. Domyślny lider oraz inicjator zjazdu próbował rządzić grupą przy pomocy nut, ale w partyturach Tymańskiego brakowało wizji, która mogłaby przywrócić ową chemię. Chciał sobie „po prostu pograć”. A Możdżer sobie „twórczo rzygnąć”, odreagować „te wszystkie projekty”. Ale po co, jaki w tym sens? – kontrował Trzaska. Odpowiedź nie pada, bo udzielić jej mógłby tylko on sam, gdyby przedłużył kilkuminutową dyktaturę chwilowego szaleństwa na kilka miesięcy. Najwyraźniej brakło do tego zarówno charakteru, jak i ochoty. Tamtym jednorazowym zrywem chciał jeno przekazać to, czego nie potrafił wypowiedzieć słowami: „Kiedy gram, nie chcę wiedzieć, co się zaraz stanie, jak w życiu”. Partaczycie.

Pod koniec przyznaje zresztą, że dawnymi towarzyszami buntu, a obecnie hipokrytami uprawiającymi muzyczną akwizycję zwyczajnie gardzi. Co wydawałoby się przesadą, gdyby nie ostatnia scena. Osamotnieni Tymański i Możdżer – oprócz Trzaski niespodziewanej dezercji dokonał (esemesem!) Maciej Sikała, drugi saksofonista, ugrzązłszy jakoby w Bułgarii – siedzą na kanapie naprzeciw obiektywów kamer. Jeden z dziennikarzy pyta, a jakżeby inaczej, o chemię. I od razu pada zapewnienie, że muzycy wprost toną w niej od pierwszego (ponownego) wejrzenia. Ciąg dalszy już tylko słyszymy. Artur Rojek obwieszcza, że na scenę główną Off Festivalu zawita zaraz Miłość. Po raz pierwszy cieszę się, że mnie tam nie było.

.