Kieran Hebden nie udziela wywiadów. Przy okazji premiery ostatniego albumu Four Tet zrobił jednak wyjątek i porozmawiał z niemieckim pismem „Groove”. Parę perełek:

Kilka lat temu zostałem ojcem i postanowiłem przewartościować parę rzeczy. Wyeliminować z życia te, które wydawały mi się głupie, które wchodziły w drogę muzyce lub ojcostwu. Na szczycie listy znajdowały się media. Jeden na 50 wywiadów ma jakikolwiek cel, reszta jest bez sensu.

O mówieniu nie:

Wycofałem wszystko ze Spotify. Dostaje mi się za to, bo panuje przekonanie, że w tej chwili jest tylko jeden sposób na robienie rzeczy. Ale ja nie identyfikuję się ze Spotify. Nie używam go i niespecjalnie mnie do niego ciągnie, więc się wypisałem. Obecnie ludzie strasznie boją się powiedzieć „nie” dużym korporacjom. Dla mnie to całkiem normalne.

O poczytalności:

Wydałem „Pink” bez wersji CD. Sam od kilku lat nie kupuję płyt i nie czuję się z nimi związany. Za kilka lat będą zalegać na wysypiskach śmieci. Dystrybutorzy uznali, że oszalałem. Ale ja prowadzę wytwórnię, z której misji usunąłem dążenie do sprzedaży nagrań. To daje niebywałą wolność do podejmowania dziwnych decyzji. Wolumen sprzedaży nie jest żadnym priorytetem. Priorytetem jest moje zdrowie psychiczne i spokój życiowy.

O przykładzie Justina Vernona:

Przez rok mieszkaliśmy w Nowym Jorku, ale potem uznaliśmy, że znacznie lepiej czujemy się w Woodstock i tam spędzam obecnie sporą część roku. Zatrzymuję się w osamotnionej chatce w lesie. Tam powstaje wiele z moich nagrań. I jestem tam naprawdę wydajny. W ciągu dwóch miesięcy nagrywam tyle, co w ciągu roku w Londynie.

O sprzęcie nagraniowym:

Wszyscy, którzy zaczynają kupować syntezatory modularne, przestają wydawać nagrania (śmiech). Tak to wygląda. Bo potrzeba tygodnia, żeby wydobyć z nich dźwięk. A ja trzymam parę głośników w Londynie i parę w Woodstock. Poza tym wszystko mam na laptopie. Żaden z utworów, które nagrałem w ciągu ostatnich 5-6 lat, nie miał masteringu.

O głupocie:

Wykazałem się naiwnością, wymyślając tytuły w rodzaju „Kool FM”. Ludzie od razu zaczęli gadać o jungle. Byłem głupi. Należało przewidzieć, że się tego uczepią. I teraz ciągle słyszę: „Kieran bawi się w jungle revival, to jego najbardziej klubowy album“. A dla mnie to najmniej klubowy album od lat.

O byciu Burialem:

Ten maniak, który prowadzi stronę satyryczną, napisał jakiś artykuł i od tego zaczęła się cała plotka. Przeprosił mnie potem. Bo w ogóle się nie spodziewał, że to rozejdzie się po sieci. (…) W Anglii to już żart, żadna wielka sprawa. Gorzej z tymi, dla których angielski jest drugim językiem. Ilekroć wyjeżdżam teraz za granicę, koszmar zaczyna się od nowa. W ten weekend byłem w Hiszpanii. I setki ludzi podchodziło i mówiło: „Och, wiedziałem od początku!” albo „Nigdy bym nie pomyślał, że jesteś Burialem!”. To się wyrwało spod jakiejkolwiek kontroli.

W związku z czym:

Organizatorzy festiwali uderzają do mnie i proponują jakieś dzikie kwoty za koncert Buriala. Moja odpowiedź brzmi zawsze tak samo: „O czym ty mówisz? To nie ma ze mną nic wspólnego!”.

.

.