Zapraszamy do słuchania, tymczasem przymierzamy się do corocznego Best Ofu albumowego. Jak pójdzie po takim roku, to się okaże, ale o tej porze 2020 świat wydawał się nie mniej umęczony, a korespondenci się wyjątkowo zmobilizowali i jeszcze kilku nowych dołączyło last minute.
Sporo ciekawych kawałków i mniej oczywistych krajów (bo zwykle dominuje jednak Europa), a na początek świeżutki protest song w chilijską rocznicę ulicznych rozruchów.
Zachęcam też do bihajpowego newslettera, w najnowszym numerze przyszła moja kolej na podlinkowanie jakiegoś utworu z Polski. Zbyt trudno było wybrać piosenkę, więc wybrałem kompozycję.
„The Guardian”: „iPhone firmy Apple łączy telefon, odtwarzacz muzyki i wideo z przeglądarką www oraz e-mailem. Ale według badaczy popyt na takie wielofunkcyjne urządzenia jest niski, szczególnie w krajach zamożnych”.
„Bloomberg”: „iPhone to tylko luksusowe cacko, które przemówi do garstki technologicznych frików. Jego wpływ na branżę będzie nieznaczny”.
„Techcrunch”: „Ta wirtualna klawiatura będzie tak użyteczna, jak pisanie e-maili i SMS-ów na telefonie z okrągłą tarczą numerową. Niech nas nie zdziwi, jeśli spora część nabywców iPhone’a pożałuje wyrzucenia swoich BlackBerry po odkryciu, że pisanie e-maili zajmuje im godzinę dziennie więcej”.
Takie opinie 15 lat temu zbierał iPhone jedynka. W nowej „Polityce” piszę o tym, co wydarzyło się potem, przy okazji nowej książki Michała R. Wiśniewskiego „Zabójcze aplikacje. Jak smartfony zmieniły nasz świat”.
Przy układaniu wrześniowej playlisty uświadomiłem sobie, że przekorne kiedyś nieumieszczanie utworów anglojęzycznych w pierwszej dziesiątce stało się czymś mimowolnym, naturalnym.
Mam pewne podejrzenie, że nie chodzi tylko o nasze znudzenie jednym językiem z przynajmniej kilkudziesięciu mocno obecnych w muzyce, ale że na lokalnych scenach ten angielski nie jest aż tak oczywistym wyborem dla ambitnych. Co widać też w Polsce, ostatnio na przykładzie nowej płyty Rycerzyków.
Po swojemu śpiewa też 이랑 Lang Lee, nasze duże wrześniowe odkrycie, o której pięknie napisał nasz koreański korespondent. Co najważniejsze: przysłał tłumaczenie jej niesamowitego protest songu „There Is a Wolf”, znajduje się na końcu artykułu w wykonaniu na żywo.
A skoro o odkryciach, to jeszcze ten oryginalny Gruzin.
Wyszła nam chyba całkiem fajna playlista, mimo posuchy wakacyjno-covidowo-zmęczeniowej, z paroma rzadziej spotykanymi krajami i znów stosunkowo niewielkim udziałem angielskiego.
Przy okazji zachęcam do subskrypcji newslettera, który fajnie się rozkręca. A wrzesień powinien być już aktywniejszy na stronie, bo po letniej taryfie ulgowej zamierzam korespondentów (i samego siebie) trochę docisnąć.
„Częstotliwość, z jaką dzwonią do mnie wydawcy z pytaniem – mówi jeden z polskich dziennikarzy – ile kosztuje recenzja na stronie internetowej i czy może prowadzę sponsorowane wpisy na Facebooku, świadczy o tym, że zjawisko payoli przeszło niejako do mainstreamu”.
Kto i jak w epoce streamingu kreuje nasze muzyczne gusta – w nowej „Polityce” piszę zarówno o machinacjach algorytmów, jak i kuratorów z krwi i kości. Inspirowane także opublikowaną tu niedawno wymianą maili.
Wbrew pozorom i ciszy na Ziemi – słuchamy, zbieramy, a nawet pojawiło się po najdłuższej przerwie zaproszenie na konferencję muzyczną / showcase. Czas pokaże, czy uda się z niego skorzystać, bo Delta u bram.
Niezmiennie polecam playlisty bihajpowe, bo to esencja naszej prac… pasji. I kalejdoskop sylab z całego świata. Polecam też uwadze nasz newsletter, który zgodnie ze standardami światowymi staje się głównym kanałem łączności ze słuchaczami i obejściem algorytmów mediów społecznościowych, pokazujących nasze wpisy jakiejś 1/15 niby śledzących.
No i nasze konto na Spotify, dobiliśmy właśnie 1333 obserwatorów.
A co do poprzedniego wpisu o współczesnej payoli, zrodził się z tego większy tekst, będę wnet linkował między górskimi bieganiami.
Zaczęło się tak:
Hey, I am inquiring about placement pricing for your spotify playlist. I am looking for a one month placement for my artist [tutaj nazwisko artystki]. How much is the pricing ?
Ten konkretny mail został wysłany do 492 adresatów, wszystkie adresy oczywiście jawne w DW. Pierwsza odpowiedź nadeszła dopiero cztery godziny później i była bardzo zabawna, bo zawierała tylko zdjęcie (to powyżej). Druga odpowiedź była znów konkretna:
Hey dude! I hope you are good. About 20 $ for 1 month but It depends if the song fits with my list, if you send me the link I can check it out. I wish you a great weekend. Keep safe
Sprawdziłem tego konkretnego: na Spotify ma „3744 słuchacze w tym miesiącu”, ale jego playlistę o nazwie CLUB HOUSE (House Tech House Techno) śledzi 5689 osób. Kolejna odpowiedź od kolejnej osoby:
Yo wtf would you send a blast email?!?!
I kolejna:
I’ll play your music for $26.50 for one month.
I kolejna:
I don’t charge anything. Just drop a submit in my form and I’ll review it.
I kolejna:
We only do spotify trades for our EDM playlists. So if anyone has EDM playlists too, let me know
I kolejna:
hey next time send email with Blank Carbon copy haha but if anyone wants to do Some soundcloud RP trades i have 1mil worth of artists accounts HMU
Po tej serii ktoś znowu odpowiedział obrazkiem:
Następna osoba się bardziej rozpisała:
Dear All. Blocking the sender and moving you all to bcc. :)
We’ve got 60,000 Spotify followers on our playlists built over 2 years. Genres: House & Techno, Deep house, Organica, Burning Man. NO EDM. All playlists are active and we generate good streams.
1. I’m up for relevant playlist exchanges.
2. I can do paid placement on your playlist if it generates enough plays.Ping me personally if interesting :)
I na tym skończyła się impreza, bo facet przesunął wszystkich do bcc ¯\_(ツ)_/¯
A mnie przypomniała się afera z payolą sprzed półwiecza, gdy radiowi didżeje dorabiali w dokładnie ten sam sposób. I zastanowiło, jak długo Spotify i krewni będą tolerować, że ktoś na ich terenie uprawia sobie pokątnie tego rodzaju poletka. Może być im to oczywiście na rękę, może być też nie do pokonania.
Jakby coś nowa playlista bihajpa już jest. Do czerwcowej (śledzi nas już prawie 1,3k!) wstawię coś dobrego za darmo, innych zapraszam na priv.
Spytałem trzech polskich wykonawców o kasę ze streamingu. Powinni być tym zainteresowani tym bardziej, że wszyscy wydali nowe płyty na samym początku pandemii i nie mogli zarabiać na tym materiale na koncertach. Na plastiku i winylu pewnie też nie bardzo.
Tak odpowiedziała Julia Marcell, jej płyta „Skull Echo” wyszła w styczniu 2020 (poprzedzona proroczym teledyskiem):
„Sama jestem ciekawa, jak to wygląda, a dawno nie patrzyłam w te tabelki. Ogólnie przez lata nauczyłam się nie myśleć o tym jak o zarobku”.
Tak odpowiedział Maciej Szajkowski z Kapeli ze Wsi Warszawa, których płyta „Uwodzenie” ukazała się w lutym 2020:
„Niestety, nie mam żadnej wiedzy na temat Spotify i innych”.
A tak Łukasz Rozmysłowski z Coals, płyta „docusoap” z marca 2020:
„Niestety, aktualnie nie mamy dostępu do konkretnych rozliczeń za streamingi”.
A pytałem ze względu na tekst dla „Polityki” o tym, jak pandemia wzmogła ruch antystreamingowy, przynajmniej jeśli chodzi o majorsów. I jak wzmogła zarazem zainteresowanie „etycznymi alternatywami” dla Spotify i spółki, które płacą muzykom godniej przynajmniej o jedno miejsce po przecinku.
Bardzo ciekawa była dla mnie przy tej okazji rozmowa z szefem SonStream, jednego z takich wojujących startupów, prywatnie 50-letnim producentem i muzykiem z Anglii. Bo pytany o motywację dla swojego donkiszotowania zapewnił, odpowiedział:
Chcę widzieć tę samą energię artystyczną, w jakiej zakochałem się jako dzieciak. Ale żeby to było możliwe, bycie muzykiem znów musi się stać atrakcyjnym marzeniem dla dzieciaków z klasy pracującej, powiedzmy jak granie w piłkę. Muzyka straciła ten czar, mało kto marzy o graniu rocka. Także dlatego, że w powszechnym przekonaniu w muzyce nie ma kasy – nie licząc garstki supergwiazd – a teraz nawet nie ma koncertów. Jeśli streaming nie przywróci ekonomicznej wartości muzyce, nie umożliwi godnego życia, sytuacja będzie się tylko pogarszać.
Rysunek Mirosława Grynia dla „Polityki”.
Za sprawą pandemii opuściłem na dłużej Warszawę – po raz pierwszy, od kiedy przyjechałem do stolicy na studia – co zasadniczo zmieniło dwie rzeczy. Zamiast biegać po płaskim, biegam po górach i to jest super. I pomieszkuję z niespełna dwulatkiem, co to też jest super.
Niespełna dwulatek doskonale odróżnia główne marki samochodów, a także sporo tych mniej oczywistych. Ale rozpoznaje także bez wahania głos Marka Grechuty, Petera Gabriela, Kate Bush czy klasyki Beatlesów, słucha regularnie Boguckiego o autobusach, Rynkowskiego o pociągach i tramwajową Koterbską.
Dzięki niemu przypomniał mi się wywiad z psycholożką muzyki Joanną Kantor-Martynuską, który zrobiłem kiedyś dla „Przekroju”. Pytałem ją między innymi o najlepszą muzykę dla dzieci, na co odparła:
Najważniejsze jest to, aby nie była ona schematyczna. Należy unikać przewidywalności, coś musi się w niej dziać. Gatunek nie ma zasadniczego znaczenia, pod warunkiem, że pod względem intensywności będzie dostosowany do wieku dziecka.
Generalnie dzieci wolą muzykę raczej pogodną i żywą niż smutną i ponurą. Kochają połączenie muzyki z ruchem.
Wierny tej radzie postanowiłem ubarwić playlistę niespełna dwulatka, a zacząłem dość przypadkowo od grupy Quruli, bo akurat wypuścili hołd dla japońskich pociągów. Bingo: codziennie rano słyszałem odtąd „Mary puści Kotokoto”.
Później faworytką poranków stała się La Yegros ze swoją świetną piosenką i jeszcze lepszym teledyskiem „Viene de mi„. Przy tej argentyńskiej okazji odkryłem, że dobry teledysk pozwala utrzymać uwagę niespełna dwulatka przy pierwszym obrocie – zanim jeszcze rytmy i melodie wpadną mu w ucho. Potem do klipu nawet nie trzeba wracać, bo zostaje w wyobraźni, ewentualnie odświeżać od czasu do czasu.
Tak stało się z kolejnym domowym hitem, tym razem peruwiańskiego Kanaku Y El Tigre: „Mary puści chłopaków„. Starszemu dzieciakowi bałbym się taki teledysk pokazywać, ale jemu jeszcze chyba życia nie narazi. Za to można pogadać o korzyściach z kasków. Portorykańskie Buscabulla z kolei pomógł polubić różowy wóz.
Są oczywiście rzeczy, które chwyciły bez żadnych teledysków. Absolutnym fenomenem okazał się Harry Belafonte śpiewający o bananach, szybko spodobała się też Cibelle o mango (bondowski oryginał za krótki i bez perkusji), a do disco najlepiej zagrzewają Pedrina y Rio.
Ale dzisiaj w pierwszy dzień wiosny (cały biały) tradycyjnie chciałem zapodać „The Colour of Spring”. Pojawia się perkusja: „Coś jest!” – reaguje obiecująco, z każdą kolejną sekundą zaczyna jednak wymiękać. Po dodatkowej zachęcie doczekuje wejścia gitar i pianina. Nic to: „Mary wyłączy”. Poczekaj, zaraz będzie wokal! „Mary wyłączy”. Jest wokal. „Mary włączy coś innego”.
Mary włączył festiwal bębnienia (na brzuchu) Sergio Mendesa, później tropem brazylijskim po raz pierwszy zapodałem swój ulubiony kawałek Banda do Mar – od razu poleciał ponownie – a następnie klekotanie Apanhador Só.
Stąd próbowałem przeskoczyć do złotych przebojów japońskich. Ten o rybach kazał wyłączyć mimo bajkowego teledysku – skądinąd świetne animacje nie potrafiły przekonać go też do Shugo Tokumaru, z pozoru mocnego kandydata. Za to ballady o samotności słuchał do końca i milcząco zgodził się nawet na powtórkę.
Samotnie więc słucham sobie teraz Talk Talk, o których trochę więcej pisałem w 2020, 2019, 2018, 2017, 2016, 2015, 2014, 2013, 2012, 2011, 2010, 2009.
