„Rynek muzyczny woła, że ściąganie nielegalnych plików jest podstawowym czynnikiem osłabiającym sprzedaż płyt. Zespół złożony z przedstawicieli przemysłu muzycznego i naukowców na podstawie danych zebranych w Kanadzie stwierdził jednak coś innego”. Jakie to dane, piszą w artykule Przemysł muzyczny – ślepy czy głupi?, który jest zgrabnym streszczeniem ostatnich 10 lat, czyli od „The Rise and Fall of Napster” naprzód marsz.

Najciekawsza informacja: Wielka Brytania myśli o stałym abonamencie internetowym, który pozwoli ściągać co się chce i skąd się chce bez badania legalności źródła. Takie rozwiązanie wprowadza właśnie Wyspa Man, ojczyzna Bee Gees i eksperyment ten Europa na pewno będzie uważnie obserwować. W polskim parlamencie taki pomysł pojawił się już trzy lata temu, ale upadł po rejtanowskiej reakcji tzw. środowisk artystycznych. Te wciąż wolą na okładkach płyt cytować siódme przykazanie, chociaż nijak nie trafiają w ten sposób do grupy docelowej.

Ryerson University za kilka dni urządza w Toronto imprezę niezwykłą. Naukowcy uczelni wraz z lokalnymi kapelami organizują pierwszy w historii koncert dla głuchych. Specjalne fotele Emoti-Chairs będą tłumaczyć muzykę na sygnały przynajmniej częściowo zrozumiałe dla niesłyszących: ruch, wibracje, podmuchy powietrza, do tego dojdą wizualizacje. Mimo przełomowego charakteru wydarzenia, według plakatu bilety chodzą po jedyne 5 dolarów. Jesteś tam, emigracjo?

Pozostając przy wydarzeniach wstrząsających, z otwartą gębą patrzyłem jak M.I.A. śpiewa na Grammy w dniu, który lekarze wyznaczyli jej jej na poród. Jay Z, Lil Wayne i Kanye West uwijali się wokół niej, jak tylko potrafili, ale i tak wiadomo było, która gwiazda świeci najjaśniej. Mamuśka M.I.A. ma zapewne bardzo umuzykalnionego chłopca.

Z cyklu postaci niezwykłe, polecam artykuł Ady Ginał o wiolonczeliście Dominiku Połońskim, który po dramatycznej walce z rakiem i utracie władzy nad jedną ręką wrócił na scenę i mimo wszystkich przeciwności dalej robi swoje. With a little help from his friends.

Ktoś pamięta jeszcze o Animal Collective? Znakomity felieton poświęcił im Simon Reynolds, wznosząc się nawet ponad poziom meta. Celnie i kompleksowo. Na pewno nie czytał go pewien Austriak.  – Przestałem czytać recenzje dawno temu. Poradził mi to sam David Sylvian i miał świętą rację – mówi Fenneszw wywiadzie dla Pitchforka, równie długim i ciekawym co tekst Reynoldsa. Aż nie sposób nie powrócić do „Black Sea”. Za to w krótkiej acz barwnej formie swoje podsumowanie 2009 roku (!!) opublikował już Andrew Kuo – sam nie wiem, recenzent czy rysownik  „New York Timesa” – któremu wciąż udaje się poszerzać granice krytyki wizualnej. Inny grafik, a najwyraźniej i znawca metalu, stworzył unikatową mapę gatunku w oparciu o nazwy kapel. Uczy i bawi.

Wizualnie niesamowity jest także stworzony na obraz i podobieństwo kasety magnetofonowej odtwarzacz mp3 zaprezentowany przez firmę NVDRS. Ale najciekawszy w niej jest nie wygląd, a możliwość ładowania akumulatora za pomocą  otworu do przewijania (ołówek w dłoń!). Co ciekawe, zapatrzony w tradycję producent utrzymał nawet standardy 45/60/90 minut pojemności i wyłącznie takie właśnie trzy wersje ma w swojej ofercie.

Na koniec pozdrawiam osobę, która trafiła tu poszukując odpowiedzi na pytanie: „jak się stosownie ubrać na koncert Opeth”. Sam chętnie się dowiem, bo nie widziałem ich jeszcze na żywo i zamierzam to 21 marca nadrobić. Mam nadzieję, że czarny nie jest już passé?

Pozostawiam was z „Riverside Blues” Creole Jazz Band prowadzonej przez legendarnego Kinga Olivera. Nagranie z 1923 roku, w którym to 21-letni Louis Armstrong kładzie podwaliny pod młodsze o ćwierć wieku podgatunki jazzu.  Jeśli kojarzycie Armstronga wyłącznie z balladami, skądinąd świetnymi, te trzy minuty zmienią wasze życie. A na deser Calvin wojujący.