…And You Will Know Us by the Trail of Dead – The Century of Self (Justice)

Światli recenzenci powtarzają stereotypy o „barokowym progrocku”, wpychając Teksańczyków do szuflady, którą nie tylko chcą, ale dawno już porzucili. Co pokazuje niewłaściwy dobór recenzentów w stosunku do wykonawcy i w dużej mierze tłumaczy sceptycyzm w stosunku do nowej płytki Trail of Dead, która „nie spełnia oczekiwań” (no bo progrockowa nie jest, a powinna). Może zawiniło mylące otwarcie płyty, faktycznie podniosłe i kojarzące się z upodobaniami kilku wykonawców progrockowych (i kilkunastu nie mających z tym gatunkiem nic wspólnego). Tyle że to jest właśnie intro i trwa niecałe trzy minuty. A może zauważyli, że dwa z tuzina utworów mają ponad sześć minut? Ale średnia długość kawałków na „The Century of Self” to znowu niecałe trzy minuty… Mam! Wikipedia twierdzi, że art rock, to jest art rock.

Po nijakim „Worlds Apart”, które mimo licznych przesłuchań nie przyniosło mi ani krzty frajdy,  i po nudnym „So Divided”, które, przyznaję, zdzierżyłem jeno raz, szósty krążek AYWKUBTTOD  to sekstetu z Austin powrót do formy co najmniej zadowalającej. Samo „Isis Unveiled” jest wzorcowym przykładem tego, że surowy rock jeszcze może – i wiarygodnie zjeżyć się, i owe rozjuszenie osłodzić wyłaniającą się spod demolujących przesterów fantastyczną melodią. Sekret? Nagrali wszystko „na setkę”, czyli niby na żywo. Jeśli z poprzednich płyt coś niedobrego się ostało, to wahania jakości. Generalnie lepiej wypadają utwory nieparzyste niż numerycznie podzielne przez dwa. Wyjątkiem „Insatiable One” (nr 10), dwuminutowy walczyk, który z fortepianowej balladki wyewoluował im w Tiersenowego klasyka. Na koniec zaś próbują wejść w skórę Matta Elliotta i też wychodzi im to niekiepsko. Długo kryli się ze swoimi upodobaniami, za długo.

. Mastodon – Crack the Skye (Reprise)

Najcięższe momenty „The Century of Self” można by pomylić z najlżejszymi fragmentami najnowszej odsłony Mastodon. (Oczywiście gdyby nie melodie, do których muzycy Mastodon nie mają za grosz talentu, ale przecież nie dla melodii założyli kapelę). A tych momentów wytchnienia na „Crack the Skye” (do posłuchania na MySpace) jest aż nadto, jako że ziomkowie Trail of Dead pochodzący z kolei z Atlanty też sobie meandrują, uciekając stopniowo od nadanej im dziesięć lat temu etykietki (uwaga: znów prog, tyle że metal). No i mają problem, który Kasia Nosowska pięknie zilustrowała, śpiewając Za gruba dla chudych, a dla grubych za chuda.

Bo niejeden metal powie: „Wolałem, jak nap*****lali” (autentyk). Hard-rockowiec pokiwa głową, ale ostatecznie stwierdzi, że lepsze power-chórki  (tym razem śpiewa cały skład Mastodon) znajdzie na środkowych płytach System of a Down czy Queens of the Stone Age. Dla alternatywy zaś („Jestem na nie. Bardzo na nie”) już przełknięcie lekko dociążonego post-rocka Isis (skoro już ta nazwa niejako padła  przy okazji Trail of Dead) było zbyt kłopotliwe, by zajmować się przekombinowanym Mastodonem. Nawet die-hard fani załamią ręce („W-What?! This isn’t Mastodon! I-IT CAN’T BE!”). No, ale bądźmy optymistami, bo jednak komuś – zapewne srogo zawiedzionemu bezprogowością „The Century of Self” – bardzo się „Crack the Skye” podoba: „Prog. Mature. Great Album”.

***

Wbrew pozorom nie tkwię ostatnio ciągle przy ścianie przesterów; lżejsze rzeczy opisywałem w „Przekroju” lub „Machinie”, m.in. „No Line on the Horizon” U2 (naciągane 4/6, tylko bez wielkich słów), niezły powrót po 22 latach milczenia, czyli Grandmaster Flash i „The Bridge: Concept of a Culture” (5/6, od kilku miesięcy żadna hip-hopowa płytka nie wydała mi się tak uniwersalna), oraz może nieco mniej spektakularny, ale jakże miły sercu Beirut, też powracający z EP-kami „March of the Zapotec / Holland” (potrójne 4/6: dla pierwszej płytki za klimat, dla drugiej za świeżość i ogólnie za to, że Zack Condon znów daje oznaki życia, więc może w końcu u nas zagra).

Były i lekkie rozczarowania: Franz Ferdinand swoim „Tonight: Franz Ferdinand„, Mono podniosłym i, przyznajmy, wycyzelowanym „Hymn To The Immortal Wind” oraz „Junior” Röyksopp – to wszystko byłoby 3/6. Za to zupełnie sympatyczne, choć nieco wtórne (znów standardy) okazało się nowe-stare „Yesterdays” Keith Jarrett Trio, czyli dopiero teraz wydany zapis koncertu w tokijskiej Metropolitan Festival Hall z 2001 roku. Dzieje się.