. Blue Roses – Blue Roses (XL)

Skoro wygadałem się uczestnikom MediaStudenta, to nie będę się już dłużej krył: zakochałem się w 21-letniej dziewczynie. Nazywa się Laura Groves i pochodzi z Yorkshire w północnej Anglii. Dobre kilka tygodni wstrzymywałem się z upublicznianiem tego zauroczenia – chyba odzwyczaiłem się od bycia przed peletonem, bo tu nawet Wikipedia ma o niej do powiedzenia ledwie dwa zdania. Ale przynajmniej mam pewność co do stałości własnych uczuć. Poza tym zauważyłem wzmiankę o Blue Roses w jednej z polskich gazet, więc jeszcze chwila i wyprzedzi mnie „Tygodnik Powszechny” (właśnie odkryli „Tarantellę” Danielssona feat. Możdzer, swoją drogą zacne wydawnictwo).

Przy pierwszym wejrzeniu Blue Roses – nazwę zaczerpnęła ze „Szklanej Menażerii” Tennessiego Williamsa i serialu „Twin Peaks” – kojarzy się z Joanną Newsom (tą od cudnej „Ys” z 2006 roku) oraz Lindą Perhacs (tą od cudnej „Parallelograms” z 1970 roku). Czyli już wiecie:

• Lawirujący głos o miękkiej barwie, skłonności do westchnień i strzelistych interwałów. Mniej bajkowy, dojrzalszy niż u Joanny, choć Laura jest młodsza o dobre sześć lat. Lekko zachowawczy (dajcie jej skończyć studia), ale już, wybaczcie, magiczny. Z Lindą zaś łączy ją zamiłowanie do piętrowych konstrukcji wokalnych i takie wyczyny jak wędrówka po skali w „Doubtful Comforts” zapierają dech w piersiach. Nie o precyzję czy rozmach chodzi, bo w dzisiejszych studiach to żadna sztuka, a Brian Wilson dawno temu wszystko pozamiatał, co o pomysłowość i estetykę.

• Nieliniowy przebieg utworów. Rzut okiem na czasy utworów (od 3.26 do 6.54) sugeruje, że Laura woli formy radiowe, ale w każdej z piosenek mieści więcej zwrotów akcji niż Le Clézio w całej „Uranii”. Właściwość z punktu następnego pozwala się tą cechą w pełni delektować – wyobraźnia wyobraźnią, ale dziewczyna garnie się do eksperymentów o tyle, o ile są okazją do zaprezentowania własnego wdzięku. Za to zapowiada się na gawędziarkę nie gorszą, niż Newsom i Perhacs.

• Melodie pierwszorzędne. Produkcja neutralna, co służy treści, a przy okazji potwierdza trend: najlepsza muzyka powstaje dzisiaj w sypialniach. Laura nagrywała „Blue Roses” przez trzy lata w pokoju własnym oraz po domach rozmaitych przyjaciół. Nie chciała studia, które nie miałoby nic wspólnego z jej codziennym życiem.

• Klimat oscylujący wokół folku w tym najlepszym amerykańskim (Donovan też był Brytyjczykiem), ponadczasowym duchu. Bezpośrednich nawiązań do mód bieżących brak, co w połączeniu z obojętnym historycznie brzmieniem każe zrezygnować z szukania na siłę kontekstu. Zresztą młoda jeszcze jest, pewnie spisuje po prostu, co jej w duszy gra.

• Względnie skromne instrumentarium, przeważnie akustyczne, za to wyeksploatowane do cna. Czym dla Joanny Newsom harfa, tym w muzyce Blue Roses gitara, traktowana, że tak powiem, epicko. Oprócz niej głosowi (głosom) Laury towarzyszy z reguły fortepian. Gdy pojawią się elektroniczne, perkusyjne bądź smyczkowe bonusy, to z całą świadomością drugorzędnej roli.

W załączonym powyżej „Does Anyone Love Me Now”? na sekundę pojawia się i harfa, ale nie będę snuł domysłów. Na MySpace Laura wśród inspiracji wymienia Kate Bush, Cocteau Twins oraz Joni Mitchell, ewidentnie celuje więc w mistrzynie z pokolenia jej matki i mogła się z Newsom minąć. O Mitchell zresztą mówi: „Jest dla mnie szczególnie ważna. A zaczęłam jej słuchać, bo była ważna dla mojej mamy, gdy miała tyle lat, co ja teraz”.

Na koncertach, od niedawna także festiwalach, czaruje ponoć nie tylko muzyką, ale i skromnością, więc może nie przewróci się dziewczęciu w głowie. Grywała solo, teraz z 2-3 osobami próbuje śpiewać na pięć głosów i ogarniać wszystkie aranżacje. Nie wiem jak to będzie, gdy Joanna wróci z przydługiego urlopu, ale wakacje zamierzam spędzić z Laurą.