Jeśli nie wiesz, czy jesteś raczej wzrokowcem (70% ogółu populacji), słuchowcem czy czuciowcem, zrób sobie prosty, ale o dziwo dosyć wiarygodny test: podaj teraz bez zastanowienia kilka cech samochodu twoich marzeń.

Kilka lat temu na zajęciach ze specjalności mediowej odpowiedziałem „cichy”, co mnie potem bardzo ucieszyło przy wnioskach. Większość grupy wolała ładną/sportową sylwetkę (wzrokowcy), kilka studentek bezpieczeństwo, co mogło sugerować kinestetyczki (nie musiało). Na następny raz miałem przygotować prezentację własnie o czuciowcach. Rozwiązałem to w prosty sposób: kupiłem w kiosku magazyn „Mystic Art” i przeczytałem na głos kilka recenzji.

Przypomniało mi się to dzisiaj przy przeglądaniu „Metal Hammera”. Sam tytuł pisma wskazuje na preferowany system reprezentacji. Ale w środku jest jeszcze lepiej, bo czuciowcy z natury spotykają się z muzyką, która najlepiej czuje się właśnie w kinestetycznym entourage’u językowym, a nawet go wymaga. I to wszystko razem pięknie się potęguje w takie rzeczy:

„XXX jest albumem szybszym i krótszym, przypuszczającym zmasowany atak z wykorzystaniem kojarzących się ze szwedzkim metalem zagrywek gitarowych, nasyconych perkusyjnymi blastami i moshem. Oprócz dość typowych już środków, panowie zdecydowali się na podbarwienie warstwy muzycznej pierwiastkami black metalu.

Czasem robi się chaotycznie, jednak z czystym sumieniem można powiedzieć, że jest to chaos kontrolowany – z czasem owa gęsta nawałnica dźwięków ustępuje wpadającym w ucho, solidnym melodiom. Innym razem mamy wręcz crowbarowe zwolnienia albo rasową już, czysto deathmetalową jazdę, przywodzącą na myśl Morbid Angel, tak jak w The Nothing Doctrine, który rozwija się od bardzo wolnych, ponurych momentów, po szybkie serie ekstremalnych strzałów„.

Zmasowany atak, nasycenie blastami, gęsta nawałnica, a jeśli melodie – to solidne. A do tego chaos, jazda i strzały. Tak jednoznacznego kinestetyka ze świecą szukać. A już myślałem, że to ja nadużywam „dryfu ku statecznemu rockowi” kosztem „przejrzystych konstrukcji” i „harmonijnych współbrzmień”.

Z ciekawości sprawdziłem kolegów z redakcji – chyba się nie obrażą. Jarek Szubrycht w ostatnim „Przekroju” wprawdzie bzyczy, ale częściej bryka, piorunuje i rozkręca, tępi pazur i stawia ścianę dźwięku. Dawkuje energię zgrabnymi piosenkami i bombowymi kompozycjami.

Bartek Chaciński pisze o skomplikowanej mieszance, związkach wybuchowych, ostrych barwach i zwartości utworów. Uzupełnia, wiąże i gryzie, ale i nie milczy na temat akompaniamentu, melodii, hałaśliwych przerywników, dysonansu i zgiełku, a nawet zarysowuje drugi plan. No i te ostre barwy też mają swoje wzrokowe oblicze.

Za to Bartek Winczewski po tym, jak bierze sobie do serca, nie zważa na presję rynku i miota się  między stadionowym graniem a skrojoną elektroniką – nagrywa w zaciszu i łatwo rozpoznaje dzięki charakterystycznym brzmieniom. Ale na koniec i tak łapie wiatr w żagle.

Jedynie książkowy Marcin Sendecki błyszczy spostrzeżeniami, wyobrażeniami i upodobaniami, zmierzchami i zenitami. Wychodziłoby na to, że na książki, jak przystało, się patrzy. Ale muzykę – bardziej odczuwa, niż jej słucha.