(foto z muzyka.onet.pl)

Poprzednią wizytę Pivot w Polsce przegapiłem i bardzo tego żałowałem. Przynajmniej do wczoraj, bo początek festiwalu Nowa Muzyka niespodziewanie  przyniósł największe rozczarowanie, chociaż mogło być świetnie. Przeszkodziły temu dwa elementy:

1) Decybele, które przegoniły połowę publiczności aż do ogródka piwnego. Nie było głośno – było ogłuszająco. Mnie przetrwać i cokolwiek usłyszeć pozwoliły kupione po raz pierwszy w życiu zatyczki do uszu. Rozumiem, że chodziło ostatnią próbę zwrócenia uwagi Katowiczan, że w okolicy dzieje się coś fajnego? No, przynajmniej hucznego.

2) Może ja mam rockowe (jazzowe? klasyczne?) skrzywienie, ale muzyka z playbacku mało mnie interesuje. U laptopowców ścisłych jeszcze rozumiem, ale żeby Pivot puszczał z taśmy bas? Kiedy jeszcze podkłady, główna linia melodyczna oraz pół perkusji szły z Maca, to wyglądało to, jakby trójka panów przygrywała niewidzialnym solistom.

Speech Debelle – zgodnie z oczekiwaniami najprzyjemniejszy koncert wieczoru. Dziewczyna nie boi się publiczności (co innego jej współraper, skądinąd sympatyczny, który patrzył na Speech jak na panią matkę), charyzmy jej zbywa, bawi się (z) publicznością, a jedyny problem jaki ma – raczej bolesny w tej branży – to absolutny brak słuchu. Ale w śpiewanych refrenach ratowali ją koledzy, a z gadaniem nie ma najmniejszych problemów.

Jeśli czegoś zabrakło, to melodyjnej strony aranżacji – a to przecież połowa frajdy wynikającej z obcowania ze Speech. Na takiej imprezie delikatna gitara akustyczna to za mało, by powalczyć o harmonię, bardzo przydałby się jakiś smyczek albo klawisz. Stąd też dwa kawałki rozpoznałem dopiero w refrenie, a śmiem twierdzić, że „Speech Therapy” znam na pamięć (na pewno lepiej niż cokolwiek innego AD2009).

Jechałem głównie na ten koncert i po trzech kwadransach (wliczając spontaniczny kryptobis) pozostał spory niedosyt. Speech, wracaj prędko! Najlepiej z kwartetem smyczkowym. Przy okazji polecam nowy teledysk do Spinnin’, które wczoraj wypadło chyba najfajniej i do dziś nie chce się ode mnie odczepić.

Dan le Sac vs Scroobius Pip – ten drugi wymiata i nawet najlepsze filmiki na YouTube nie oddają niezwykłości tej brodatej postaci. Tyle że powrócił problem nagłośnienia: ktoś zapomniał, że w hip-hopie najbardziej liczą się słowa, a te trudno było wyłapać spod dudniących podkładów (znów przydały się zatyczki). Podczas kawałków, które znałem na pamięć („Angles”!) bawiłem się świetnie. Z nowych rzeczy zrozumiałem i zapamiętałem tylko „The Beat„.

Mam nadzieję, że przyjemnie umiarkowana frekwencja nie zaszkodzi przyszłorocznej edycji Nowej Muzyki – łatwo się przemieszczać, dostać nawet pod samą scenę i wyłapywać znajome twarze (pozdrawiam!). Mnie to na pewno zachęciło do powrotu, o ile tylko dźwiękowiec nie będzie próbował robić z przeglądu muzyki tyleż dla głowy, co dla nóg – permanentnej dyskoteki.

A dziś, dla odmiany po Nowej Muzyce, muzyka stara, czyli końcówka festiwalu Chopin i jego Europa. Bardziej niż dla „Szkockiej” Mendelssohna, bardziej niż dla Janusza Olejniczaka – idę zobaczyć Philippe’a Herreweghe, bo nawet wśród dyrygentów można mieć swojego ulubieńca.