Owen Pallett – Heartland (Domino)

Pracę nad „Keep the Dog Quiet” rozpoczął od, cytuję, „modelowania brzmienia”. Skądinąd znakomite „Lewis Takes Action” jest świadomie wykalkulowanym haczykiem dla radia (naiwniak?). Syntetyczną orkiestrę w „Flare Gun” rozrzucił po kanałach tak, że bardziej panoramy rozciągnąć się nie da. A „Red Sun No. 5” bierze swój tytuł stąd, że miał (co najmniej) pięć różnych wersji.

O nie, Owen Pallett – do niedawna a.k.a. Final Fantasy, ale Japończycy w końcu upomnieli się o nazwę – nie należy do typowych songwriterów, którym rzeczy „wychodzą” – aczkolwiek jako aranżer często takowych wspomaga. U niego pisanie zaczyna się w głowie. Na szczęście praca koncepcyjna nie doprowadziła go do przerostu formy nad treścią. Ciągle są to piosenki, tyle że przepełnione melodiami i pomysłami harmonicznymi tak nietypowymi (nienaturalnymi?), że Pallett mógł je wymyślić tylko z ołówkiem – a nie kostką gitarową – w dłoni.

Zazwyczaj liściasta piątka wiąże się u mnie ze zjawiskiem zachwytu, do którego Pallettowi odrobinę brakuje (a może to mnie zabrakło – i czas to zmieni). Ale niech ma, bo jego wszechstronność aranżacyjna – akustyka! elektronika! symfonika! – wprost przeraża. A w swojej kategorii – rozklekotanego alternatywnego popu indyjskiego podszytego akademickim myśleniem – nie ma sobie równych. Inna rzecz, że najpewniej jest w tej kategorii sam. I może stąd tyle smutku w jego głosie.

Four Tet – There Is Love In You (Domino)

Się udał początek roku wytwórni – znów – Domino, co po sukcesach z roku ubiegłego – wspomnijmy Dirty Projectors, Animal Collective, Junior Boys i Wild Beasts – woła o pomstę do konkurencji (życzę powodzenia!). Spodziewam się wprawdzie marudzenia, że nowe Four Tet za mało efektowne bądź odkrywcze, tyle że w muzyka Four Tet zawsze opierała się na ?za mało?.

Jeśli ktoś uskarża się na wstrzemięźliwość melodyczną, to niech da sobie jeszcze parę przesłuchań – frajda się pojawi, za to nie zamęczy po dwóch kolejnych obrotach. Jeśli komuś odbiór uprzykrza częsta monotonia stopki, to świadczy głównie o tym, że nie rozumie drogowskazów: w tym momencie na czymś innym należy koncentrować uwagę. Z drugiej strony sam rytm w dziewięciominutowym „Love Cry” załatwia mu VIP-owską miejscówkę na singlowej liście roku (myślicie już nad swoją?), choć mam też innych faworytów.

Ale i tak sekret muzyki Kierana Hebdena tkwi gdzie indziej – podpowiedzią służą okładka i tytuł. Ta pierwsza, wraz z jej barwami, bo obcowanie z tą płytą przypomina patrzenie na coś ładnego, dotykanie czegoś przyjemnego, wąchanie czegoś pachnącego. Mówiąc krótko: czerpanie przyjemności z obcowania z piękną materią. Niechby Hebden rozebrał te swoje puzzle na pojedyncze dźwięki, a i tak mógłbym się godzinami w nie wsłuchiwać. A tytuł, bo jeszcze fajniejsze jest to, co ta płyta robi ze słuchaczem. Przekonuje.