David Sylvian – Manafon

David Sylvian – Manafon (Samadhi Sound)

 

Lata 70.: David Sylvian wraz z kolegami z Japan wyrusza na podbój Kraju Kwitnącej Wiśni. Nazwę wymyślili na poczekaniu w szatni przed którymś z pierwszych koncertów, a otwarła przed nimi Azję.

Lata 80., Europa: Sylvian porzuca zespół i muzykę new romantic, by solo nagrać jedne z ładniejszych piosenek dekady. A potem z niemiecką grupą Can zanurza się w odmęty ambientu.

Lata 90.: Robert Fripp zaprasza go do King Crimson. Sylvian odmawia, ale i tak wydają razem dwie płyty. Jedna jest bardziej udana od drugiej.

Nowy wiek: Sylvian z Christianem Fenneszem nagrywa osobliwy, ambientowo-wokalny album „Blemish”. Pewnie traci połowę fanów, za to resztę utwierdza w przekonaniu, że jest jednym z najciekawiej ewoluujących artystów w historii muzyki popularnej.

Teraz: zmęczony trasą koncertową Sylvian zaszywa się w angielskim lesie. Opuszcza go tylko po to, by w Wiedniu, Tokio i Londynie zarejestrować spontaniczne sesje w wykonaniu mistrzów free jazzu (Evan Parker, John Tilbury, Keith Rowe) i elektroniki (Fennesz, Otomo Yoshihide). Improwizuje do nich enigmatyczne słowa i melodie. Dzięki „Manafon” dowiesz się, czy kochasz piosenki (trzymaj się z daleka), muzykę (porozmawiaj z nią), czy fascynuje cię sama istota dźwięku (jest twoja).

„Przekrój” 40/2009

 

Fine.




Dodaj komentarz