W ramach inicjatywy Music Alliance Pact trzydzieści pięć blogów muzycznych z różnych zakątków świata co miesiąc chwali się jednym utworem ze swojego kraju. Akcją zainteresował się ostatnio „Guardian”, na którego stronie można znaleźć październikowy zestaw dźwięków rozmaitych (znałem tylko The Visitors i Twin Shadow).

Popróbowałem wszystkiego, spodobało mi się niewiele, ale nie żałuję, bo każde kliknięcie było skokiem w nieznane i po całej trzydziestce czułem się, jakbym odkrył równoległy świat. Najbardziej zaskoczyły mnie jednak rzeczy niejako pozamuzyczne:

– Mniejsze zaskoczenie: nauczony naszym sieciowym wszędobylstwem, byłem przekonany, że zastanę tam Polskę.

– Większe zaskoczenie: odkryłem w sobie odruch, którego nigdy bym się po sobie nie spodziewał, bo poniekąd zgadzam się z Levity:

„To przykre, ale w muzyce francuski i angielski brzmią lepiej, niż polski. Specyfika języka to przekleństwo polskiej piosenki”.

A jednak: jeśli usłyszałem język angielski pod flagą nieanglosaską, to natychmiast wyłączałem piosenkę – uznając od razu, że niczego naprawdę ciekawego tam nie odkryję. Czy Czesi, Rumunii, Brazylijczycy albo Chińczycy nie reagują tak samo, słysząc anglojęzycznych Polaków? I tak źle, i tak niedobrze.