Czy to pięć lat oczekiwania sprawiło, że wieńczący Skrzyżowanie Kultur koncert Sary Tavares okazał się jego największym rozczarowaniem? Nie.

Tuż przed Sarą wystąpił pianista Idan Raichel wraz z barwną ekipą: z oficjalnego pochodzenia izraelską, a z muzycznego bliskowschodnio-afrykańsko-europejską. Zaczął pomysłowym miksem jazzu z wokalnym ambientem przy wsparciu absolutnie zjawiskowego śpiewaka/ustnego trębacza/beatboksera. (A w zasadzie jednego z sześciu śpiewaków, bo w ciągu całej godziny ust nie otworzył chyba tylko perkusista). Potem dołączyła reszta zespołu i razem wsiedli do stylistyczno-geograficznej karuzeli. Mniej więcej w połowie koncertu zespół zaczął zaś dryfować ku dyskotece. Sala oszalała, bo – jak mawia Kevin Martin – „każdy głupi potrafi rozruszać parkiet prostym 4/4”.

Sara też była pod wrażeniem. Po pierwszym utworze pogratulowała artyście i wszystko skończyłoby się szczęśliwie, gdyby miała na myśli jego muzykę, a nie wpływ na publiczność. Do końca wieczoru miała bowiem w głowie już tylko jeden cel: rozruszać parkiet. Sara Tavares nie dysponuje jednak prostym 4/4. Ma za to dwóch perkusistów i trzech gitarzystów (plus ona sama), w którym to składzie mogłaby zrobić z nami absolutnie wszystko. Tylko nie zmuszać do tańca.

Starała się. Dawała przykład samą sobą. Pytała, czy się świetnie bawimy. Gdy otrzymywała entuzjazm, zapraszała do powstania, ale ktoś usmarował krzesła klejem. Pomimo niegasnącego uśmiechu gwiazdy po kilku takich próbach zrobiło się smutno. Wyraziła nawet obawę, czy aby nie jesteśmy rozczarowani, ale oto los się odmienił. Zapowiedziała „Balance” i zanim zdążyła zgrać cudowne intro wszyscy już stali – wprawdzie niektórzy tylko dlatego, że chcieli cokolwiek widzieć.

U mnie jednak do końca wieczoru coś nie grało. Poza niesmakiem po chybionych negocjacjach – nie ta muzyka na scenie i nie ta krew na widowni – towarzyszący Sarze zespół okazał się tyleż profesjonalny co zupełnie nieobecny, bo skoncentrowany (każdy) na sobie i niezdolny do odejścia od wyćwiczonego na próbach schematu. Nawet urozmaicanie – czyli dwu-, trzykrotne wydłużanie – największych hitów przebiegało według precyzyjnego planu. Perkusista okazał się robocopem zasłuchanym we własnej słuchawce i jego mechanicznego bębnienia nie potrafił złagodzić nawet roześmiany perkusjonalista. Marzyłem o tym, by Sara wyszła sama z gitarą. Najbliższe tej opcji „Ponto de Luz” było też najpiękniejszym momentem całego koncertu, jeśli nie festiwalu.

A może to wszystko dlatego, że koncert zapowiadał Marcin Kydryński?

Utwierdziłem się niemniej w przekonaniu, że Sara Tavares wydaje z siebie jedne z najpiękniejszych dźwięków dostępnych ludzkości i obcowanie z jej głosem daje czysto fizyczną przyjemność. Szkoda marnować go na jakieś negocjacje z publicznością.

*

Od krzyku niemowlaka, gorączkowych szeptów dwóch dziewczynek przerywanych tylko na czas rozpakowywania cukierków, jawnej wideobootlegerki po lewej i ostentacyjnego smarkacza po prawej rozpoczął się dla mnie festiwal La Folle Journée – po polsku Szalone Dni Muzyki. Działo się to wszystko przy Brahmsie i Szymanowskim, czyli muzyce, przy której zazwyczaj strach nałożyć nogę na nogę, bo dżinsy hałasują. Sorry, jakie jeansy.

Najprzyjemniejsze w tym festiwalu jest jednak bieganie od sali do sali z rozpiską identycznie upakowaną jak te na wielkich imprezach plenerowych. No i ta dziecinna satysfakcja, gdy z koncertu wybiega się w połowie albo spontanicznie wpada na inny, nie sprawdziwszy nawet wcześniej, co dokładnie grają. Zupełnie niechcący trafiłem na przykład na II koncert fortepianowy Brahmsa i oczywiście zostałem do końca, bo jak tu porzucić jedne najładniej zaaranżowanych partii skrzypcowych romantyzmu.

Impreza tak przystępna pod każdym względem – luźno, tanio i w samym centrum Warszawy – świeciła o dziwo pustkami. Przynajmniej na moich trafieniach wszystkie sale od największej (1600 osób) po najmniejsze (200-250 osób) pozostawały w około 2/3 niezaludnione. Czy to wina niekorzystnego timingu – uwagę stołecznych mediów odciągnęło Skrzyżowanie Kultur i wybory – czy też kwestia „niczyjego” charakteru La Folle Journée? Zbyt luźna dla sztywnych, zbyt sztywna dla luźnych? Dla mnie w sam raz.

.