Wytwórnia Avant Whatever udostępniła za darmo album „Concerts Melbourne + Sydney” radykalnie amelodyjnego tria w składzie:

Matt Earle – electronics
Jason Kahn – analogue synthesiser
Adam Sussmann – electronics

Dwie półgodzinne improwizacje, które wypada nazwać ambientowym free, można potraktować jako sprawdzian kondycji komórek słuchowych. Starsi i nieuleczalnie nadużywający potencjometru około 50 procent muzyki zwyczajnie nie usłyszą. Tak wyglądała większość koncertu w Melbourne:

Wykres ten przypomniał mi o wakacyjnej akcji Trójki i „Newsweeka” pt. „Nie trać słuchu”. Wykpiłbym ją pewnie za same tylko złowieszcze dżingle, gdyby nie płyta „Up” Petera Gabriela. Ukazała się pod koniec września 2002 roku. Dokładnie wtedy wyemigrowałem do Warszawy i nie wiedziałem jeszcze, że słuchanie muzyki w metrze – przynajmniej na słuchawkach wewnętrznych – jest idiotyzmem. Bo i tak nic nie słychać, a jeśli słychać, to znaczy, że właśnie skracasz żywot swoim uszom. A przecież na emeryturę czekają dzieła zebrane Bacha, Mozarta i Merzbowa.

Akurat ukazało się więc „Up”. Akurat wylądowało w mojej skrzynce pocztowej. Akurat wychodziłem na uczelnię i miałem w plecaku przenośny odtwarzacz CD. Drogę do metra spędziłem na zdzieraniu folii i podziwianiu książeczki, na peronie zapakowałem anonimową płytkę do discmana, a gdy zatrzaskiwały się wrota dusznego rosyjskiego wagonu, podekscytowany – był to bowiem pierwszy normalny album Gabriela od dziesięciu lat – wcisnąłem play. Pociąg ruszył, a ja nie usłyszałem nic.

Wszyscy, którzy znają „Up” i kojarzą otwierający je utwór „Darkness”, wiedzą również, że najgorszą możliwą decyzją byłoby podkręcić w tym momencie głośność. Gabriel wymyślił sobie rozpocząć płytę półminutowym intro, które przepadłoby nawet w otoczeniu mniej inwazyjnym akustycznie niż stołeczna komunikacja podziemna. Gdy kończy się ów wstęp – a mój ekran wyświetla Volume 30/30 oraz ikonkę Bass Boost – następuje potężne łuuuuuuup. Dla mnie oznaczało ono dysfunkcję słuchu w uchu lewym, a potem prawym. Na szczęście tymczasową – ze względu na wykonywany zawód co 2-3 lata kontrolnie sprawdzam sobie herce – za to na dobre skończyła się moja przygoda ze słuchawkami do wkładania, a nie nakładania.

iPod. Ogarnąwszy mniej więcej zasady naszego słyszenia – rodzimy się z określoną liczbą komórek słuchowych, by później już tylko je tracić – nie mam wątpliwości, że zawód laryngologa należy do najbardziej przyszłościowych. Słuchawki wewnętrzne zamieniają przewody słuchowe w komorę ciśnieniową, która najdrobniejsze drgania membrany przenosi w skali 1:1 na błonę bębenkową. Tutaj nie potrzeba nawet Petera Gabriela. I nie chodzi tylko o emerytury. Proszę sprawdzić, jak często „piszczenie” albo „szum w uszach” sąsiadują w Google ze słowem „zwariuję”.

A co do nieszczęsnego „Darkness” – można go sobie posłuchać tutaj – to okazał się jednym z moich utworów roku.

.