Stażystka NPR przyznała się, że posiada 15 płyt CD oraz 11 tysięcy empetrójek, zasadniczo nieopłaconych. Oberwało się jej w komentarzach, na rozmaitych blogach powróciły dyskusje rozpięte pomiędzy sztuką, etyką, ekonomią, technologią i psychologią fanostwa.
Przerabialiśmy to wiele razy, tyle że dzisiaj wyraźnie widać, jak bardzo argumenty samozwańczych obrońców artystów odrywają się od rzeczywistości. Trzeba szalonej naiwności, aby namawiać młodych słuchaczy, by rekompensowali muzykom niską dochodowość streamów poprzez dokupywanie mp3 czy CD.
Po spisaniu własnej ewolucji kolekcjonerskiej Tom Ewing ujął to zgrabnie w jednym zdaniu:
I think if / when paying for music starts feeling like giving to charity – and sells itself on those terms – then the game’s pretty much up.
.
Zgadzam się z ostatnim. Chociaż mój odtwarzacz CD dawno nie działa, słucham tylko plików, to kupiłem płytę Afro Kolektywu, bo fajnie by było gdyby majorsy dalej inwestowały w polską 'alternatywę’ i zrobiło mi się zwyczajnie szkoda, że takie zdolne chłopaki pracują na etacie i na muzyce nie zarabiają praktycznie nic.
Mogę spytać o wiek? Bo ten odruch kończy się chyba wraz z pokoleniem, które w ogóle zetknęło się ze zwyczajem „kupowania muzyki”.
Wiek dosyć młody, mam 19 lat, więc kierował mną może idealizm. Ale jest też tak, że ja i moi przyjaciele marzymy o prawdziwej wielkiej kolekcji płytowej i „odkupieniu” tego wszystkiego ;)
OK, zaskoczyłeś mnie.
A ja, mimo że mam oryginałów niemało, to jednak artyści ode mnie nie mają zbyt wiele. Kupuję płyty głównie na allegro i ebayu. Uzupełniając zaległości w dyskografii zespołów, do których pozostał mi sentyment bądź nadal darzę je sympatią. I mimo że jestem fair wobec prawa, wiem, że nie jestem do końca fair względem muzyków.
[…] podsumowanie ostatniej odsłony debaty o (nie) płaceniu za muzykę połączone z próbą stworzenia kodeksu mecenasa muzyki znalazłem na Rawkblogu. Powody, dla […]