Ariel Pink’s Haunted Graffiti — Mature Themes (4AD)

 

Nowej płyty Ariela Pinka można tu i ówdzie w całości posłuchać i nie należy zrażać się pierwszym (złym) wrażeniem. Posłuchać warto chociażby po to, żeby zobaczyć, jak Ariel Pink wprowadza psychodelicznego progrocka z powrotem do obiegu.

Od pierwszych sekund „Kinski Assassin” przez Pinka przebija Peter Hammill: organowo-gitarowe unisono we wstępie, melodia, maniera i brzmienie wokalu. Tytułowe „Mature Themes” mogłoby wyjść spod pióra Andrew Latimera w erze Camelowej beztroski, gdzieś na wysokości „Breathless” i „I Can See Your House from Here”, a singlowe „Only in My Dream” popróbować swoich sił na którejś z płyt Sparks z tego samego okresu. Z kolei „Early Birds of Babylon” jednym skojarzy się pewnie z wczesnym The Cure i okolicami, innym z Doorsami, ale dla mnie to raczej Barrettowi Floydzi z domieszką krautrockowego Popol Vuh.

Z tego obszaru skojarzeń wyrywa się „Nostradamus & Me”, czyli zaskakująco udane siedem i pół minuty półprzytomnych majaków na newage’owskim podkładzie, oraz para krótszych fragmentów nawiązujących już bezpośrednio do syntezatorowych lat 80., czasem równie („Pink Slim”), a czasem mniej udanych („Live it Up”). Śladów roku 2012 wychwycić mi się tutaj nie udało, co zapewne urodzonego – w jego mniemaniu – o kilka dekad za późno Pinka bardzo by uradowało.

Nieskutecznie bronię się przed dwoma pytaniami: czy gdyby płyta wyszła pod nazwą Van der Graaf Generator, ktokolwiek młodszy niż Unia Europejska zwróciłby na nią uwagę – a jeśli już, czy dominującą reakcją nie byłby pobłażliwy uśmiech? No i czy swojego miejsca na okładce takiego „The Wire” Pink nie zawdzięcza ciepłemu wspomnieniu młodzieńczych zajawek, jakie budzi w redaktorach pisma. Nieco wcześniejszych i znacznie rzadziej namecheckowanych niż te, o których wspominają w swojej recenzji „Mature Themes” – Devo, Duran Duran czy Roxy Music. Na mnie, jak widać, podziałało, co wbrew zwyczajowemu odruchowi poczytuję Pinkowi za zasługę.

.