Flying Lotus – Until The Quiet Comes (Warp)

.

Przed zaklepaniem opinii warto sprawdzić, czy wychwyciło się chociażby:

– jąkąjącą się Erykę
– szkicującego Lotusa
– klawisz pożeniony z gębą
– swingujący talerz
– zepsute kołowroty własnego mózgu
– chromatyczny spadek napięcia
– głos Lotusa

Superuważne słuchanie nie zawsze jest tym najwłaściwszym, ale tym razem jest.

Założenie wstępne – oto Steven Ellison w lekkostrawnej substancji i łatwej do przełknięcia konsystencji – okazało się błędne. Da się tej płyty słuchać mimochodem i sprawi ona niejaką frajdę, na co poprzedniczka nigdy by nie pozwoliła – trudno zignorować tsunami. Teraz morze się uspokoiło, co bynajmniej nie oznacza, że można opuścić wzrok. Tafla iskrzy się tysiącem kształtów i barw.

Chyba nie przesadzam z tym tysiącem. W każdy z osiemnastu utworów Lotus wpompował kilkadziesiąt dźwięków, brzmień, sampli, które nigdy potem nie powracają. Wyobraźmy sobie zespół rockowy, który przy każdym utworze w całości wymienia instrumentarium, a przynajmniej zestaw efektów. Jeden swego czasu tak zrobił i dlatego szczęśliwie się składa, że na „Until the Quiet Comes” zajrzał Thom Yorke.

Gdzie podział się geniusz Ellisona? – pytają nawet sympatycy, bo Lotus genialny kojarzył się dotąd z Lotusem spektakularnym. Skoro facet potrafi spędzić trzy do czterech godzin uwypuklając stopkę, aby odpowiednio kopała, mimo że nikt poza nim tego nie zauważy, to pewnie chodzi o to, żeby zauważyć. Jeśli do ostatniej godziny przed deadlinem szlifował miks niedługiego przecież „All In”, to jeśli talent nie obumarł, musi ukrywać się w gwiaździstej panoramie i relacjach międzyrejestrowych tego utworu.

Oczywiście wciąż można stwierdzić, że to kiepska muzyka, odnotowawszy jednak, co jest jej istotą, na co poszły inwestycje. Nie warto szukać połamanych rytmów, skoro rozchodzi się o łamanie brzmienia. Albo gwałtownych zwrotów akcji, gdy autorowi idzie o ciągłość narracji. Jeśli czegoś tej płycie brakuje – na przykład przebojowych melodii czy przeciwnie, eksperymentatorskiego radykalizmu – to może dlatego, by nie odwracały uwagi od Ellisonowych priorytetów?

„Until the Quiet Comes” pozostawia mnie zresztą z mnóstwem innych pytań. Na przykład:

• Czy w długim cieniu rewolucyjnej poprzedniczki zginie jako pozycja nieistotna dla elektronicznego continuum, czy przeciwnie, dla zacierania i tak już ledwo widocznej linii oddzielającej muzykę generowaną od granej będzie kolejnym doniosłym machnięciem miotłą, które tym razem zainspiruje – a nie odstraszy – resztę laptopowej kompanii?

• Czy pomniejszając samego siebie Ellinson kierował się odwagą, czy przeciwnie, strachliwie wycofał za linię, którą przekroczył w emocjonalnym wzburzeniu towarzyszącym dramatycznym okolicznościom powstawania „Cosmogrammy” – przekroczył tyleż szczęśliwie (dzięki temu usłyszał, że jest geniuszem), co przypadkowo (dziś mówi w wywiadach, że trochę żałuje)?

• Czy to zew artystyczny Lotusa zmaterializował się w całkowitej obojętności na faktyczne i domniemane oczekiwania entuzjastów, bo przecież Everyone is gonna fuckin’ hate the next album, regardless of what I do. (Ależ pudło, chyba że wszystkimi jest recenzent miesięcznika The Wire, dla którego nowy Lotus to ckliwy, bałaganiarski „Madlib bez poczucia humoru”). Czy może jednak uległ i niepodważalnie własny licznik podkreślił uniwersalnym mianownikiem?

• Jakie znaczenie ma pospieszna edukacja muzyczna Ellisona? Czego bez nauki gry na fortepianie nie potrafiłby niby skomponować, której melodii napisać?

• Czy to wszystko daremne dmuchanie w przedziurawiony balon i wystarczyłoby powtórzyć za chórem szybszych, że mamy lekką i przyjemną płytę po ciężkiej i nieprzyjemnej? I na podstawie tej powszechnie akceptowanej konstatacji, lecz według własnych kryteriów i preferencji, przystemplować pobłażliwą piątkę, warunkową siódemkę albo prostoduszną dziewiątkę?

Pytam się od tych czterech tygodni i to mi wystarczy, by jednak powierzchownymi stwierdzeniami „Until…” nie zbywać. No i końcówka „Hunger” to chyba najpiękniejsza minuta tego roku.

.