Pitchfork zakłada tygodnik. Cyfrowy wprawdzie, ale „czerpiący inspirację z designu publikacji drukowanych”. Ma zbierać najciekawsze materiały wrzucane na stronę i dorzucić garść audiowizualnych bajerów na wyłączność. Jak tłumaczy redakcja:

Rytm życia sieci nie ułatwia angażowania się świetną publicystykę, a sam wolumen tekstów publikowanych przez nas każdego tygodnia może przytłaczać. Pitchfork Weekly pozwoli na uważniejszą lekturę, korzystając jednocześnie z multimedialnego bogactwa tabletowych i mobilnych aplikacji.

Dwa lata temu naczelny Pitchforka tłumaczył nam, że sekret portalu polegał na realizowaniu zwykłych obowiązków prasy muzycznej, które ta papierowa jednak srogo zaniedbała. Formą i treścią Pitchfork szedł jednak przeważnie pod prąd tradycji. Skąd więc ten krok wstecz? Bo mimo multimedialnej otoczki, skojarzenia ze starym dziennikarstwem będą nieuniknione.

Zapewne z doskonałej orientacji Pitchforka, kim są – a raczej kim się stają – jego dotychczasowi czytelnicy. Nałogowi klikacze z ambicją przesłuchania i przeczytania wszystkiego zatrudniają się powoli w korporacjach, a po godzinach uczą zmieniać pampersy. Muzyka automatycznie schodzi na drugi plan, a przegląd prasy muzycznej z codziennej rutyny staje weekendowym luksusem. Trzeba się streszczać. O tym, że Pitchfork Weekly celuje w doroślejącą klasę średnią świadczy chociażby wybór sponsora, którym nie jest już poczciwe Converse, lecz Lexus.

Zagadką pozostaje to, czy dostosowawszy się do potrzeb i możliwości lojalnych czytelników poprzez nowy kanał w starym stylu, Pitchfork spróbuje powalczyć o następne pokolenia. Tylko co miałoby to oznaczać? Gdzie są pitchforki dzisiejszych dwudziestolatków? Czy są?

.