Angus and Julia Stone – Down the Way (Flock)

Przyjemność, obojętność, znudzenie, zmęczenie – ten schemat powtarza się przy każdym przesłuchaniu „Down the Way”. Nie żeby rodzeństwo Stone, bodaj najsłodszy duet Australii,  jakoś znacząco opuściło się w balladopisarstwie w ciągu trzech lat od wydania „A Book Like This”. Okazuje się raczej, że zaspokajanie niedosytu, jaki pozostawił ich sympatyczny debiut poprzez nagranie jego powtórki nie jest dobrym pomysłem. Szczególnie gdy ta powtórka to 66 minut jednolitego emocjonalnie materiału, którego główną zmienną jest płeć wokalu.

Niby pozwalają sobie na 8-9 minutowe wycieczki, zagęszczają też instrumentarium, ale przy tym wiernie trzymają się prawideł rządzących krótkimi akustycznymi piosenkami, jakby pisanie długich utworów polegało na rozciąganiu krótkich. Julia jest nawet bardziej krucha niż poprzednio, Angus z kolei przesadza z prostotą, bo jednak jakaś synkopa od czasu do czasu by się przydała – połowę uroku „Paper Aeroplane” zawdzięczało rytmowi. W tym wspomnianym na wstępie schemacie najsmutniejsze jest to, że większość dobrych kawałków – bo jest tu mnóstwo świetnych melodii – ustawili w środkowo-końcowej części albumu, gdy my docieramy już do fazy REM.

Corinne Bailey Rae – The Sea (Virgin)

Tak się zastanawiałem przy okazji Corinne, czy – a raczej na ile – szczególne okoliczności powstania płyty powinny rzutować na ocenę samego materiału. Bo jest tak, że samoopowiadająca się historia stojąca za albumem czy artystą – od Gila Scotta-Herona po Sufjana Stevensa, od Buena Vista Social Club po Lao Che – to pół sukcesu. Dziennikarz ma o czym pisać, wykonawca ma o czym opowiadać w wywiadach, sieciowe maszynki newsowe mają co wrzucić do lidu, opis na Wikipedii nie ogranicza się do daty wydania i nazwiska producenta. Ale czy rzeczywiście bonusowa treść przekłada się na muzykę, czy to tylko efekt halo?

Corinne Bailey Rae równo dwa lata temu straciła męża (przedawkował) i częściowo wokół tej tragedii obraca się jej druga płyta. Jak się łatwo domyślić, charakterystyczny optymizm (na ile stonowany soul pozwala) Corinne wyparował, choć bardzo chciałbym poznać opinię kogoś, kto słuchał tej płyty bez świadomości backgroundu. Gdyby nie ono, ja w każdym razie nie miałbym do „The Sea” wiele cierpliwości. Mam zresztą wrażenie, że chcąc dobrze, dziennikarze jednak nieuczciwie eksploatują tę tragedię. Opisują „The Sea” jako jedno wielkie requiem, podczas gdy połowa, jeśli nie większość, utworów powstała jeszcze przed całym zajściem.

Rozumiem, odruch współczucia każe spojrzeć łagodniejszym okiem. Jest też bardziej interesowna nadzieja – nie wiem, czy zdrowa, ale historia ją usprawiedliwia – na to, że szczególne przeżycia twórcy zaowocowały szczególną muzyką. Więc tym razem nie zaowocowały.

Ted Leo & the Pharmacists – The Brutalist Bricks (Matador)

Tutaj nawet najlepsza (najgorsza) historia nie byłaby w stanie uratować sytuacji. Zamiast o rozsądek, powinni się sami pytać o gust – przetrzymajcie ostatnie 20 sekund bez uśmiechu. Szkoda fajnej okładki.