(foto: Piotr Lewandowski @ Popupmusic.pl)

Another Life Time – Tribute to Tony Williams

Jedyna kobieta na WSJD 2010 pojawiła się na zakończenie festiwalu. Ubrana w czerń, siadła za czarną perkusją z czarnymi talerzami i nawet nazywała się Cindy Blackman. Dwumetrowy Felix Pastorious dzielnie podważał stereotyp, jakoby wszyscy basiści byli niscy i krępi, a Vernon Reid znów był najszybszym luzakiem świata. Pod przykrywką hołdu dla Tony’ego Williamsa sprawili radość (jazz)rockowej części publiczności i dobrze się stało, że Kurt Elling przeniósł się jednak na początek imprezy, bo mielibyśmy podobny exodus, jak w sobotę.

Koncert złożony głównie z łojenia i/lub karuzeli solówek gitary i perkusji mnie najpierw zdziwił, potem zmęczył, w końcu zniechęcił. Po kilku utworach straciłem nadzieję, że stać ich na coś – nie, nie „na coś więcej” – na coś innego. Cindy Blackman to wdzięczny widok, szczególnie gdy jedną ręką odstawiała solo, a drugą naprawiała hi-hat. Zbyt wiele jednak było na festiwalu perkusyjnej finezji, by ekscytować się samym rozmachem. Jako domorosły gitarzysta nie mogę nie docenić techniki Reida, ale już to, co z nią robi…  Frank Zappa patrzy i kiwa głową.

Rudresh Mahanthappa

Były orientalne skale i podziały tak absurdalne, że w pewnym momencie pogubili się w nich sami muzycy. Było free i były jedne z lepszych melodii festiwalu. Były wspomagane efektami solówki Mahanthappy do słabej elektroniki, które trzeba nazwać po imieniu – wspomaganymi solówkami do słabej elektroniki. Były perkusyjne rajdy Damiona Reida (o koligacjach z Vernonem nic mi nie wiadomo) i romantyczna końcówka. Była piękna samotna partia saksofonu z ćwierćtonami i rockowe gitarowe zapędy Davida Gilmore’a. Mahanthappa to wspaniały melodysta i natchniony improwizator, ale zabrakło pomysłu na koncert. Rozrzucone na jego pulpicie notatki miały pewną symbolikę.

Kurt Elling

Każdy wieczór miał swój przebój. Momenty:

– Kurt Elling wchodzi na scenę i a cappella zalewa Kongresową alikwotami
– Laurence Hobgood swinguje Bachem na fortepianie
– Elling przedrzeźnia się z perkusistą i, głowę daję, Ulysses Owens przegrywa tę pyskówkę
– John Mclean jarrettuje nad gitarą
– Hobgood chopinizuje Bonda
– Elling śle całusy i już wiem, jak to było w Los Angeles za czasów Sinatry

***

Vijay Iyer Trio, Mostly Other People Do the Killing, Kurt Elling – w tej kolejności. Po występie Mahanthappy Mariusz Adamiak spytał publiczność, czy wolałaby jednego Pata Metheny’ego, czy „sześć koncertów takich, jak ten”. Ludzie zagłosowali właściwie, więc za rok może być jeszcze ciekawiej.