A moment in time

Po lekturze ostatniego felietonu Marka Richardsona zastanawiam się:

If you could actually be there for any moment in music history, what would it be?

Ktoś już wie?

13 komentarzy

Pablo Renato pisze:

26 kwietnia 2011 o 15:37

Ten, w którym Beatlesi nagrywają dla Decca Rec. Powiedziałbym Dickowi Rowe: „masz rację chłopie, to zespół bez przyszłości, daj mi ten nagrany przez nich krążek, pójdę go wyrzucić, bo jest zupeeeełnie bezwartościowy”.

polish jazz saturator pisze:

26 kwietnia 2011 o 16:29

Zabawne, też ostatnio o tym myślałem i wyszło mi, że ciepły wieczór, połowa lat 50tych, Nowy Jork, 52nd Street…przy moim boku najchętniej Kim Novak albo Lee Remick…;-)

Mariusz Herma pisze:

26 kwietnia 2011 o 23:28

Kilka propozycji:

dla dobra sprawy: namówić Wagnera, by na premierze „Parsifala” publiczność mogła jednak oklaskiwać wykonawców w przerwach pomiędzy aktami

dla frajdy: Beatlesi na dachu

dla chwili: ustanowienie „world music”

żeby potem napisać książkę: Eno w szpitalu

żeby poznać prawdziwą wersję: Dylan w Newport

dla śmiechu: Johnny Rotten w San Francisco doznaje olśnienia przy „No Fun”

nie dla śmiechu: Floydzi nie poznają Barretta

dla klimatu: DJ Shadow w winylowej piwniczce, dowolny moment z tych kilku lat

PopUp pisze:

27 kwietnia 2011 o 01:05

John Coltrane schodzi latem 1964 z piętra „like Moses coming down from the mountain” (za Alice Coltrane) trzymając manuskrypt z aranżacją „A Love Supreme” i mówi, że ma. Pal sześć, że nagrał to potem w kwartecie, a nie w nonecie, jak sobie zapisał, po raz pierwszy coś w ogóle rozpisując

Pijotr pisze:

27 kwietnia 2011 o 01:41

Zgodzę się z Shadowem, dorzucę jeszcze:

Moment, w którym w południowym Londynie ktoś zaczął majstrować oscylatorem do dubowego bitu,

Poranek z Maharishim i Czterema Angolami w Rishikeshu,

Louis Armstrong gra pierwszy koncert po spaleniu jointa, w trakcie którego niszczy dotychczasowe pojmowanie jazzu grając 125 wysokich C pod rząd,

No i oczywista oczywistość, czyli Woodstock.

Pijotr pisze:

27 kwietnia 2011 o 02:05

Ach, wreszcie mam późnego zwycięzcę:

Grudniowy wieczór w paryskim hotelu, Miles Davis gromadzi muzyków, którzy widzą się po raz pierwszy w życiu, i z improwizacji powstaje soundtrack do 'Windą na szafot’. Mmmm.

Mariusz Herma pisze:

27 kwietnia 2011 o 08:50

Myślałem o Woodstocku, ale to chyba trzeba by doprecyzować.
Osobiście oddałbym Hendrixa i Sly&tFS za minę Langa, gdy musiał wybrać pomiędzy budową głównej sceny a pilnowaniem płotu.

Marceli Szpak pisze:

27 kwietnia 2011 o 09:33

1 – chwila, gdy Sid Vicious dowiaduje się, ze właśnie dostał pracę w Sex Pistols

2 – chwila, kiedy Nico po raz pierwszy podchodzi do mikrofonu, żeby zaśpiewać Sunday Morning

3 – cała sesja podczas której Saunders i Thomas nagrywają kanoniczną wersję Creator has a master plan

4 – chwila, w której Waits mówi „dość bar piano, chce być Beefheartem” i wymyśla Swordfishtrombones

g pisze:

27 kwietnia 2011 o 10:51

wersja bolesna\sadystyczna: kiedy Mark Sandman (Morphine) doznaje rozległego zawału serca podczas koncertu.

Marceli Szpak pisze:

27 kwietnia 2011 o 14:36

@ G – to nie lepiej na 10 minut przed tym koncertem, zeby zrobić Ej, Sandman, daj se dziś spokój, słabo wyglądasz, może poszedłbyś do lekarza?

g pisze:

27 kwietnia 2011 o 18:21

twoja wersja lepsza, ale na pewno mniej sadystyczna

lewar pisze:

28 kwietnia 2011 o 13:13

przełom 70tych i 80tych w NY i doświadczenie całego tego gang bangu na gatunkach muzycznych, co się nań mówi no wave.
mógłbym typem co załatwia booze&drugs Jamesowi Chance’owi lub pimpem jakiegoś damskiego bandu, np. Pullsalama. Ew nosić bas za panią z Bush Tetras.

TIED & TICKLED TRIO: Mają nowe serce | WYŻ NISZ pisze:

9 maja 2011 o 22:29

[…] co więcej – grał w utworze „The Creator Has A Masterplan”. To tak a propos tego wpisu i uwagi w komentarzach Marcelego […]

Dodaj komentarz