Do dyskusji zapraszam oczywiście wszystkich, którzy dzielą ten sam los, często znacznie dłużej.

Okej, ale pozostaje kwestia nazwiska — różnica między Mariuszem Hermą a przeciętnym blogerem/nowomuzykowcem/porcysowcem to chyba nic, co można zniwelować (a co za tym idzie — przekuć w płacę) w czasie między postanowieniem „okej, zostaję freelancerem” a kolejnym wezwaniem do spłaty czynszu.

Niwelowanie tej różnicy mnie zajęło prawie dziesięć lat, i to nie licząc przygód licealnych. Pierwsze teksty w sieci: 2000, pierwszy tekst w gazecie studenckiej: 2002. Pierwszy płatny (27 zł brutto?) w Teraz Rocku: 2005, Machina 2006, profesjonalizacja od połowy 2007 wzwyż.

Skoro pomimo absurdalnej nadpodaży writerów co drugie nazwisko z Porcys i Screenagers ląduje prędzej czy później na papierze albo w sensownie płatnym serwisie – to znaczy, że jest zdecydowanie lepiej niż było (=bariery wejścia + kolesiostwo). Jeśli ktoś dziś wpadnie na pomysł zawodowego pisania i będzie w miarę pracowity, a nade wszystko konsekwentny, to gwarantuję – za dziesięć lat Herma będzie się do niego zgłaszał o przyjęcie do redakcji.

Może faktycznie jest w tym jakaś przyszłość, rosnący popyt etc.  Ciekawi mnie tylko rozbieżność pomiędzy pozorami statystycznymi a faktycznym kurkiem płacowym. Znam co najmniej kilka osób, które mają predyspozycje do życia z pisania o muzyce, a jednak jak dotąd sukcesem jest, jeśli dostaną zlecenie na dwa teksty miesięcznie. Czego tu brakuje — przedsiębiorczości, samozaparcia?

Na pytanie o zdolnych bez sukcesu świetnie odpowiedziałeś. Mógłbym (ale nie mogę) rzucić paroma nazwiskami takich, którzy potrafią pisać, tylko że co pół roku zmienia im się pomysł na życie. Dla redaktora trzymanie deadline’ów i w miarę regularne podsyłanie pomysłów przez autorów jest ważniejsze niż błyskotliwe puenty.

Co do kasy, to jeśli komuś opisana wyżej (pół)darmowa poczekalnia nie w smak, powinien według mnie od razu pójść tam, gdzie są pieniądze. Nie ma ich teraz na pewno w mediach. Jest aż nadto w koncertach – szczególnie festiwalach. Może lepiej od razu zacząć umawiać wywiady niż je przeprowadzać i pisać newslettery zamiast przekopiowywać je przy minimum zmienianych znaków.

W pracy dziennikarza nie przeszkadza presja czasu? Czy świadomość tego, że wisi nad Tobą termin nie przeszkadza w pisaniu naprawdę dobrych tekstów?

Presja czasu to rzadko coś narzuconego – poza gazetą codzienną, nie polecam. Częściej wina zwlekania (kocham słowo „prokrastynacja”). Przy pisaniu stuprocentowo sprawdza się powiedzenie, że zadanie zajmie nam dokładnie tyle czasu, ile sobie nań wyznaczymy. Poza tym wiele z moich najlepszych (w moim odczuciu) tekstów powstawało pod presją czasu, gdy musiałem usiąść i pisać – bez dumania i zbierania materiałów jak do magisterki. Ideałem jest środek: obiektywny niedobór czasu musi szkodzić, ale deadline zbyt odległy sprzyja niepotrzebnemu kombinowaniu. Tekst jest potem mało płynny, pociachany.

$$$

Trudna sprawa. Niby przy kilku pracodawcach nie trzeba się martwić, że któryś będzie miał gorszy moment (ekhem). Z drugiej strony różnice pomiędzy miesiącami bywają ogromne, nawet trzy-, czterokrotne. No i ciągle trzeba się o ten dochód starać. W pracy etatowej ma się gwarancję wypłaty, wystarczy nie zawalać. Ale to trochę iluzja. Od kilku lat zawsze mam kogoś wśród znajomych, kto stracił etat z takiego czy innego powodu i zbiera się po tym przez kilka miesięcy. Śle CV, łazi na rozmowy, nie ma z tego nic, więc załamuje się psychicznie. Freelancer z zasady skacze z kwiatka na kwiatek, więc jeśli tylko kryzysy się nie nałożą – da sobie radę.

Na minus jest kwestia ZUS-owsko-ubezpieczeniowa, a dla kobiet spodziewających się – temat urlopu macierzyńskiego. Plusem są podatki, bo od umów o dzieło płaci się jakieś 10 procent, o połowę mniej niż większość Polaków. Opcja firmowa zmniejsza VAT i przy odrobinie wysiłku czerpie z Unii.

Też jeszcze nigdy w życiu nie pracowałem na etacie i doskonale rozumiem, o czym piszesz: jak to jest miło pójść do kina przed południem w dzień powszedni albo wyjechać z miasta, kiedy chcę i na jak długo chcę. W jakimś tam stopniu nadal cieszę się tą wolnością, ale – odkąd zmuszony byłem podjąć codzienną pracę – już nie w takim wymiarze, jak przez poprzednie ponad 10 lat. Bo do kina czy na siłownię nadal mogę wybrać się nawet i o 10 rano, ale weekendu na przykład już sobie nie przedłużę. To jest właśnie największy ból tej mojej codziennej pracy (oczywiscie nieetatowej – choć już nie z własnego wyboru, ale w związku z realiami rynku). (…) Ale w sumie nie narzekam. Bo taki total freelance jest fajny do momentu, kiedy nie myśli się o kredytach, utrzymaniu domu i rodziny itp.

I tu powinienem uzupełnić, że nikogo dotąd nie utrzymywałem i niczego nie spłacałem. To drugie zresztą freelancerom średnio grozi, albowiem: Nie znaleziono żadnych wyników wyszukiwania dla hasła „kredyt mieszkaniowy dla freelancerów”.