Tymi słowami pierwszy rozdział swojej drugiej książki rozpoczyna Alex Ross, na co dzień krytyk „New Yorkera” i najlepiej piszący aktywny muzykopisarz anglojęzycznego świata – przynajmniej z tych mi znanych.

Książka nazywa się „Listen to This”, rozkoszuję się nią od wczoraj, a spory kawałek owego pierwszego rozdziału – traktującego o przenikaniu tzw. klasyki i tzw. popu – przedrukowuje serwis PopMatters.

Taki fragment:

Stereo Review wrote in 1969, “Fewer classical records are being sold because people are dying… Today’s dying classical market is what it is because fifteen years ago no one attempted to instill a love for classical music in the then impressionable children who have today become the market.”

The conductor Alfred Wallenstein wrote in 1950, “The economic crisis confronting the American symphony orchestra is becoming increasingly acute.”

The German critic Hans Heinz Stuckenschmidt wrote in 1926, “Concerts are poorly attended and budget deficits grow from year to year.”

Laments over the decline or death of the art appear as far back as the fourteenth century, when the sensuous melodies of Ars Nova were thought to signal the end of civilization. The pianist Charles Rosen has sagely observed, “The death of classical music is perhaps its oldest continuing tradition.”