W szesnastej sekundzie nowej płyty Leonarda Cohena musiałem zerknąć na spektrogram Foobara. Wokale interesują mikserów zazwyczaj od częstotliwości 120-150Hz w górę, nierzadko powyżej 200Hz. W żeńskim popie liczą się głównie przedziały czterocyfrowe. Najlepszy utwór Aaliyah w wersji a capella wygląda przykładowo tak:

A Aaliyah śpiewała przecież zupełnie pełnym głosem, przynajmniej w porównaniu z taką Amerie. Ta rzadko zniża się do poziomu poniżej 500Hz. Ogołocona z instrumentów w „1 Thing” niemal przez całą długość utworu prezentuje się następująco (dwa słupki po lewej to niesłyszalne śmieci mikrofonowe):

Naturę w obu przypadkach wspomógł oczywiście equalizer. Odcinając doły i podciągając góry, zadbał o wokal świetlisty i czytelny nawet w gęstym aranżu i takimże korku.

Są jednak pieśniarze, jak Johnny Cash w końcówce kariery, którym sam Rick Rubin nie śmiałby amputować częstotliwości. Leonard Cohen przegina jednak w drugą stronę, schodząc do niedostępnego większości głośników biurkowych podziemia. Otwierający jego nową płytę utwór „Going Home” tak prezentuje się przed wejściem wokalu:

A tak po:

Albo więc Cohena nie interesuje zupełnie publiczność laptopowo-iPodowa, co jest dosyć prawdopodobne, albo celuje w zestawy kina domowego wyposażone w subwoofer, albo też jest kolejną gwiazdą, która chce się załapać na boom dubstepowy.

 

.