(kliknij, aby powiększyć)
. 

Gdyby recenzje muzyczne interpretować dosłownie, sama muzyka okazałaby się dziedziną spokrewnioną w pierwszej kolejności z wszelkimi przejawami przemocy – militariami, agresją, destrukcją. Pewien wykonawca potrafi „ze skrajnie małego instrumentarium wycisnąć energetyczną bombę”, która „bezlitośnie morduje szare komórki”. Zewsząd atakują nas „okrutne masy dźwięku”, a „potężne wałki czyhają tylko na to, by bez ostrzeżenia wybuchnąć słuchającemu w twarz z całą swoją siłą i mocą kosmicznej kanonady gitar”.

W porównaniu z recenzentami recenzentki od znoju wojen raczej stronią. Za to writerów obu płci łączą pasje kulinarne: zamiłowanie do smakowania oraz sprzeciw wobec niedosytu. A później bywa różnie. Im w głowie troski cielesne, one kołyszą się przy delikatnie bujających basach. Oni konstruują swoje misterne mechanizmy, one pozwalają się przenieść się na odległą wyspę. Gdy oni z matematyczną precyzją demaskują merkantylizm rzekomych artystów, a za tymi prawdziwymi potrafią pójść w ogień, one podziwiają kalejdoskopowo złożone, mieniące się feerią barw mozaiki.

Co ciekawe, gatunek muzyczny nie ma decydującego wpływu na dobór alegorii, metafor, hiperbol czy epitetów. Przemoc na przykład wcale nie ogranicza się do metalu. „Rytm zniewala” w world music. Jazz bywa „groźny w starciu bezpośrednim”. Wyznania „mocne jak prawy prosty w brzuch” „chwytają za gardło” w niejednej piosence poetyckiej. Pop pełen jest „muzycznych bomb” oraz „szybkich półtoraminutowych petard”. Hip-hop bywa „zbrojny w dęciaki”. Rockowe płyty „zaczynają i kończą się wybuchowo”, a pomiędzy eksplozjami obrywamy „muzycznym koktajlem Mołotowa”, mimo że wykonawcy „nie walą na oślep niskotonowym obuchem”. W elektronice obserwuje się „membranowe stroszenie piór, eksponowanie zębów i napinanie mięśni”.

W metalu z kolei oprócz oczywistości – „pośród gąszczu obskurnych riffów potykamy się o wystający niczym korzeń z ziemi zimny klawisz” – wspomina się chociażby o „100% blacku w mleku” czy melodii, która „stanowi jedynie sól do potrawy, a nie główny jej składnik”. Skojarzenia okazują się więc transcendentne wobec stylistyk, za to poszczególni autorzy miewają swoje preferencje. Jeden w tym samym akapicie opisuje, jak „pieczołowicie położono nacisk na barwy”, jak „produkcja mieni się światłem”, a cały ten „bałagan konsekwentnie zespojono jasnym kolorze”. Pewnej recenzentce grupa „zanurzona w eterycznej stylistyce” „tapla się we własnym sosie” „zlewając się w jedną całość”. Według innej zasłużony jazzman „maluje i rzeźbi” dźwięki, gdyż „każdy z instrumentów jest dla niego również barwą i fakturą, narzędziem do modelowania przestrzennego”.

Crème de la crème smakowitej krytyki są oczywiście kombosy. Sadzimy krzyżówki militarno-kulinarne („muzyczna bomba o mocy porównywalnej do dawki energii, jaką daje podwójne espresso po przebudzeniu”), matematyczno-kulinarne („co było na poprzednich płytach dominantą, tu jest jedynie przyprawą”) oraz wakacyjno-kulinarne („organy roztaczają przed oczami letnie pejzaże, a szczęście wylewa się z głośników niczym gęsty lukier, którego nie jest w stanie zeskrobać nawet połamany refren”). Portretujemy artystów jako zwiadowców-krasomówców  („w temacie odkrywania nowych ścieżek jeszcze nie powiedział ostatniego słowa”), a w artystkach widzimy budulce bóstw („oddaje się w ręce tłumu jako gotowy materiał na boginię”).

Umieszczony powyżej rysunek bazuje na 120 recenzjach opublikowanych w ostatnich miesiącach w ośmiu popularnych serwisach muzycznych. Skala błędu statystycznego dorównuje zapewne wyobraźni krytyków – wybierając 13 najpopularniejszych zakresów musiałem odfiltrować niemal połowę pasma – przy czym proszę się nie obrażać za wyimki, śmieję się także z siebie.

A sam pomysł zainspirowali wspólnie The Economist oraz David McCandless. The Economist swoją statystyką prezydencką. Natomiast McCandless, pomysłodawca linkowanego już tu konkursu Information Is Beautiful, stwierdzeniem, że im bardziej abstrakcyjny temat, tym bardziej służy mu traktowanie obrazkiem. Więcej o upiększaniu danych w rozmowie z McCandlessem oraz jednym z laureatów wspomnianego konkursu w dzisiejszej „Polityce”, a częściowo także online.

.