11 komentarzy

1. MaciejP pisze:

   4 maja 2010 o 17:21

   MGMT co prawda po kilku razach spadło z mojej plejlisty ale po lekturze Twojej recki postanowiłem dać im kolejną szansę.

   Okazało się, że natrętnie brzęcząca mi w głowie od kilku tygodni melodyjka, której nie potrafiłem nijak dopasować to refren Song for Dan Treacy.

   Dzięki za wybawienie z nerwicy!

2. Mariusz Herma pisze:

   4 maja 2010 o 17:49

   Za mną przez chwilę chodził „Brian Eno”, ale to zasługa raczej słów niż muzyki.

3. airborell pisze:

   4 maja 2010 o 19:43

   Mariusz, ten „urlop tacierzyński” aż zgrzyta w oczach.

4. Mariusz Herma pisze:

   4 maja 2010 o 20:05

   Oj, to jak Ty możesz czytać polskie gazety? ;-)

   http://www.google.pl/search?hl=pl&source=hp&q=tacierzy%C5%84ski+site%3Awyborcza.pl

5. airborell pisze:

   4 maja 2010 o 22:04

   No, błędów językowych i merytorycznych w polskich gazetach jest pełno, rozumiem, że traktujesz to jako usprawiedliwienie takich błędów w swoich tekstach? ;).

6. . pisze:

   4 maja 2010 o 23:18

   Slowotworstwo chyba ciezko zakwalifikowac jako blad jezykowy. A poniewaz jakos w modzie jest tworzenie nowych form (glownie zenskich to fakt) od slow uzywanych powszechnie to doskonale moge zrozumiec ten „tacierzynski” :)

7. Mariusz Herma pisze:

   4 maja 2010 o 23:36

   Mam „centrystyczne” podejście do poprawności językowej (jak i do wielu innych spraw). Nie lubię zaśmiecania języka, ale i puryzm nie mój. W „Przekroju” na szczęście można się w miarę swobodnie bawić słowami – „tacierzyństwo” jest dla mnie taką zabawą, nie błędem (szczególnie w tekście, którego luźny charakter zaznaczony jest już w tzw. leadzie).

   Można o tym dyskutować w nieskończoność. Brałem udział w dostatecznej liczbie spotkań z przedstawicielami Rady Języka Polskiego, żeby zupełnie stracić wiarę w sens takich dyskusji. Na ostatnim pewien pan chciał zamykać ludzi w więzieniach za „cluby” (rozmowa odbywała się w Traffic Clubie).

8. airborell pisze:

   5 maja 2010 o 20:17

   Raz użyte „tacierzyństwo” było zabawą (czymś w rodzaju żartu językowego). Gdy się konsekwentnie pisze o „urlopie tacierzyńskim”, gdy się – mam wrażenie – usiłuje traktować to określenie jako termin, to już nie jest zabawa, tylko irytująca (wiem, że nie tylko mnie) maniera.

   I oczywiście, że na poziomie słowotwórstwa można popełniać takie same błędy językowe, jak na poziomie gramatyki czy ortografii – przecież w każdym języku słowotwórstwem rządzą jakieś zasady.

9. k pisze:

   5 maja 2010 o 21:59

   terminem jest urlop ojcowski

10. Mariusz Herma pisze:

    5 maja 2010 o 23:41

    No dobrze, specjalnie dla Was:

    „Na własnym”

    Arcypięknie! Album przygotowany samodzielnie przez wokalistę zespołu muzycznego Sigur Rós ma radosny charakter!

    To, że trzej muzycy Sigur Rós przebywają na urlopie ojcowskim, nie zmartwiło kierownika grupy. Z zachowania Jónsiego można wywnioskować, że niecierpliwie czekał na okazję, by dokonać czegoś z dala od macierzystego zespołu. Po charakteryzującym się spokojnymi tempami, sztucznym brzmieniem oraz powściągliwością emocjonalną albumie zatytułowanym „Riceboy Sleeps”, który skomponował i nagrał wspólnie ze swoim homoseksualnym partnerem Aleksem Somersem, nową płytę Jónsi zrealizował we własnym zakresie. Ze względu na amerykańskie pochodzenie Aleksa – po raz pierwszy śpiewa w języku angielskim. Nie przestał jednak śpiewać techniką falsetu.

    W usamodzielnianiu się 35-letniego Islandczyka swoimi umiejętnościami aranżacyjnymi wspiera Nico Muhly, należący do najpopularniejszych młodych kompozytorów, który w roku minionym brał udział w nagraniach pioruńsko udanych płyt formacji Grizzly Bear („Veckatimest”) oraz Antony and the Johnsons („The Crying Light”), a wcześniej współpracował między innymi z wokalistką Björk oraz kompozytorem Philipem Glassem.

    Materiał w pierwotnym zamyśle autora kameralny, wykorzystujący ograniczoną paletę środków muzycznych – do skomponowania albumu „Go” Jónsiego miał zainspirować zakup gitary akustycznej – Muhly zmienił w rozbudowaną aranżacyjnie, przystępną formę muzyczną o charakterze zabawowym. Po wysłuchaniu utworów „Go Do” i „Boy Likkoi” samopoczucie słuchacza będzie na tyle pogodne, że nawet nie zauważy, iż pod koniec omawianej w niniejszej recenzji płyty Jónsi nawiązuje do utyskiwań znamiennych dla jego poprzednich wydawnictw.

11. Ada pisze:

    6 maja 2010 o 17:17

    Uspokoiliśmy się. Dziękujemy.