Archiwum autora

Julia Holter’s Listening to Mykietyn

What do your parents think about your music?

They are very supportive. They have different tastes in music, but I think they are finally learning to try my judgment. Recently I’ve found they listen to my recordings, which warms my heart. I would love them even if they hated it though. I want my loved ones and friends to be honest with me, it would never hurt me if they disliked my music. Really not important for anyone I care about in my life to be a fan of my music. But the fact that my parents have been supportive and have finally stopped worrying about practical aspects of it definitely provides some relief.

How about critics, have you kept track of what they said about Tragedy and Ekstasis? How much of it did you find acceptable?

Haha, I do keep track of it, for better or for worse. Not all of it of course. But the only reason I would ever complain about a critique is if there was a deeper issue than my ego involved. In general, I have been amazed, thrilled, overjoyed with the response the records have had, and of course it’s all happened very quickly so it’s not something I’ve fully absorbed yet.

From what I’ve read, you seemed to be an accomplished musician even before releasing your debut album. Is there anything you know or understand better about music that you didn’t about 2-3 years ago – before recording Tragedy and Ekstasis?

Hmm, maybe. I guess I’m not sure though. Maybe I have a new perspective is all I can say. At that time I was really excited and had so many things I wanted to do at once, and wanted to get it out into the world so badly, so that I had some support. Now, my music is finally being heard, and I feel a lot more grounded, but in a good way. I feel more focused, and I think the reason is that things have come together for me. I have been able to tour and actually support myself – on a very low level! – with my music, which is totally different from before. So it makes everything easier.

When you’re writing new music, what would be your typical starting point? Does the final effect ever surprise you? 

Definitely. I am surprised at every turn. I am always allowing myself to wander off, usually that doesn’t do anything detrimental to the final result. But I tend to start with a pretty good idea of what I want. I mean the first thing I do varies but recently I haven’t recorded as much as I’ve written ideas out a lot and come up with the lyrics, harmonies and melodies at the piano.

And how would you know that a song is finished – nothing to add or take away?

Not sure, everytime it is different, but there is usually a point at which I am satisifed/exhausted to the point of acceptance.

Do you ever use music notes?

Yes, all the time. Sometimes I just use it for preliminary notes, but I just made some scores arranged for string quartet too.

For your concert in Krakow? 

Yes, I prepared scores for the musicians, as well as for my part – I will play along with them. I’ve actually never done something like this at all. Because I’ve written music for string quartet before many years ago, but I have never arranged a piece that previously existed in another form into notation for a new instrumentation. I mean I really have never done that, which is crazy, because I studied composition for a while, and I think it’s an important skill to have. So it’s been a great learning experience and I really really want to do more of it. I think it’s SO fun. Not sure how these ones will turn out because I didn’t have loads of time to work on them, and I don’t know the players at all, but we’ll see! I’m confident that the festival will find some great players.

Many songs on Ekstasis have very complex vocal parts. How do you manage to recreate them on stage?

I don’t actually, for the most part, but Corey and Chris (the drummer and cellist) have taken on a few of the parts, to lovely effect. But the feminine madrigal-like stuff is absent. I would love to have another voice or two eventually. Voice meaning anything from actual voice to, say, viola or saxophone. We’ll see!

You’ve recorded the two first albums in your bedroom. What equipment did you have?

Logic, computer, and just recorded sounds – mostly synth/digital piano/Casio and also some cello and harmonium, and also some guest instrumentalists – directly into computer, through interface. Not really MIDI.

Now you say you want to move to a professional studio next time. It seems natural, but what would be the main reasons for you to do so?

Working in my bedroom is great because I can take as much time as I want to trial and error. But horrible because I just sit there for hours on my own, trying things out in a way that takes a lot more time than if I was working with other people and having to make faster decisions. And it’s horrible for my back. I know that sounds ridiculous but I hurt myself so much working in my slump-inducing chair at my crappy desk with all my stuff everywhere.

I have one more extra question, but it would need you to spend like 15 minutes on listening, so I don’t mind if you ignore it. I’d like to ask you about your opinion on a piece called „3 for 13” by a contemporary Polish composer Pawel Mykietyn. We have a nice footage of a performance by Ensemble Modern

The first part is great. I really love hocketting – when different voices take turns playing one melody. Which is what’s happening here, and gives it that cool sonic „panning” effect, resulting from the constant sharp shifts in timbre from note to note. Harmonically and melodically, it sounds like some kind of Bach music or something, not sure if it is an arrangement of old music. It seems like this piece is an arrangement of a sort of conventional – and pretty! – melody and harmony in as fragmented a way as possible. I like it!

The other parts I don’t really feel as interested in. The thing that I loved about the first part seems complicated, as modern music frequently is, too much so. And all the drama with the drums feels unrelated. So maybe I just need more time to understand the rest of it.

.

Fine.


Jeszcze pożyjemy

Tylko nie myślcie sobie, że przez te dziesięć dni nic się nie działo. Jeszcze dwie takie awarie i mogę się zgłaszać do pracy przy administracji bazami danych. Chwilę mi zajmie odtworzenie ostatnich kilku wpisów (spróbuję z komentarzami) i nie wykluczam pewnych komplikacji, ale teraz powinno być z górki. ►Edit: Chyba się udało.

Póki co chciałem podziękować: Marcinowi z Przekroju za to, że skierował mnie do Marcina z DJC.pl, który w środku nocy służył radą i pomocą. Mikołajowi z Literki za zaproszenie do siebie, a Łukaszowi z Niezalu za gotowość. Jest takie jedno przysłowie. A i też wszystkim zwyczajnie dopytującym, „kto zawłaszczył Ziemię”.

W następnym wpisie Joanna Newsom, któż by inny.

Fine.


Die Antwoord – $O$

Die Antwoord – $O$ (Watkykjy)

Pitchfork: The U.S. pop singer Katy Perry posted lyrics to „Enter the Ninja” on her Twitter. Do you like her?

Die Antwoord: We don’t know who this is. Did she write all the lyrics out? Fok! Dis hectic!

Pitchfork: When did you realize Die Antwoord were reaching a big international audience via the internet?

Die Antwoord:
We noticed on the 3rd of February. It was a full moon. We just stared at the computer screen. We started getting about 1000 emails per day. When it got to 5000 mails on day five, I just gave up, lay down on the floor and looked at the roof. It was like tripping on acid. But now every time we wake up it still won’t go away.

***

Hajp – nie hajp, żarty – nie żarty, z Dana Deacona też się śmiali. Die Antwoord niezależnie od tego, jak się do nich podejdzie – wymiatają. Przynajmniej werbalnie: poczynając od ichniego „r”, a kończąc na setkach absurdalnych foków. Jednocześnie sami opisom słownym się wymykają. Stąd ponadprogramową radość daje obserwowanie bezsilności zakochanej w etykietkach społeczności sieciowej wobec karkołomnej rapowanki „$O$”.

Nie zawsze jest tak wesoło i muzycznie świeżo jak w reprezentacyjnym „Enter the Ninja„. W drugiej połowie „$O$” napięcie wyraźnie siada, ale po godzinie chłonięcia tej egzotycznej południowoafrykańskiej inwazji słowno-produkcyjnej głowa każdorazowo i tak dymi na tyle, że trzeba odreagowywać jakimiś ambientami.

Zjawiskowi kompleksowo – muzycznie, wizualnie, ideologicznie, a podobno jeszcze kręcą film. Szkoda, że 5’Nizza się rozpadła, bo prędzej czy później może by się zderzyli, i to by dopiero była katastrofa.

* Posłuchaj

Fine.



Najlepsze z 2010

Płyty:

Four Tet – There Is Love In You (Domino)
Owen Pallett – Heartland (Domino)
Richard Skelton – Landings (Type)
Yeasayer – Odd Blood (Secretly Canadian)
Massive Attack – Heligoland (EMI)
Gil Scott-Heron – I’m New Here (XL)
Jónsi – Go (XL)
Vampire Weekend – Contra (XL)
Toro y Moi – Causers of This (Carpark)
Univers Zéro – Clivages (Cuneiform)
Beach House – Teen Dream (Sub Pop)
Joanna Newsom – Have One On Me (CD1) (Drag City)
Pantha du Prince – Black Noise (Rough Trade)
Tord Gustavsen Ensemble – Restored, Returned (ECM)
Freeway & Jake-One – The Stimulus Package (Rhymesayers)
Aga Zaryan – Looking Walking Being (Blue Note)
Dan le Sac vs Scroobious  Pip – Logic of Chance (Sunday Best)
Yellow Swans – Going Places (Type)
The Knife – Tomorrow, in a Year (Mute)
Laura Marling – I Speak Because I Can (Virgin)
Caribou – Swim (Merge)
Alva Noto – For 2 (Line)
Flying Lotus – Cosmogramma (Warp)
Ty – Special Kind Of Fool (BBE)
Actress – Splazsh (Honest Jon’s Records)
Food – Quiet Inlet (ECM)
Lila Downs Y La Misteriosa – En Paris (Live A Fip) (World Village)
Sleigh Bells – Treats (Mom & Pop Music)
Ana Moura – Leva-me aos fados (Universal)
Akala – DoubleThink (Illastate)
Frank Bretschneider – EXP (Raster Noton)
Sierra Leone’s Refugee All Stars – Rise & Shine (Cumbancha)
Eric Whitacre – Choral Music (Elora Festival Singers, Noel Edison) (Naxos)
Yundi Li – Chopin: Nocturnes (EMI)
Janelle Monáe – The ArchAndroid (Bad Boy)
The Roots – How I Got Over (Def Jam)
The Irrepressibles – Mirror Mirror (V2)
Big Boi – Sir Lucious Left Foot The Son of Chico Dusty (Def Jam)
Brooklyn Rider – Dominant Curve (In a Circle)
Tamikrest – Adagh (Glitterhouse)
Twilite – Else EP (Ampersand)
Skream – Outside the Box (Tempa)
Menomena – Mines (City Slang)
Bonobo – Black Sands (Ninja Tune)
Mural – Nectars of Emergence (Sofa Music)
Laurie Anderson – Homeland (Warner)
Jamie Lidell – Compass (Warp)
The Foreign Exchange – Authenticity (FE Music)
Baths – Cerulean (Anticon)
Marconi Union – A Lost Connection (Just Music)
Oval – O (Thrill Jockey)
Indigo Tree – Blanik (Antena Krzyku)
Arvo Pärt – Symphony No. 4 (Los Angeles) (ECM New Series)
Next Stop… Soweto Vol. 3: Giants, Ministers and Makers – Jazz in South Africa 1963-84 (Strut)
Shugo Tokumaru – Port Entropy (P-Vine)
Rökkurró – Í Annan Heim (gogoyoko)
Valentin Silvestrov – Sacred Works (Kiev Chamber Choir, Mykola Hobdych) (ECM New Series)
Tame Impala – Innerspeaker (Modular)
J.Tillman – Singing Ax (Western Vinyl)
Junip – Fields (Mute)
Shed – The Traveller (Ostgut Ton)
Antony and the Johnsons – Swanlights (Secretly Canadian)
Fennesz Daniell Buck – Knoxville (Thrill Jockey)
Sufjan Stevens – The Age of Adz (Asthmatic Kitty)
Vijay Iyer – Solo (ACT)
Deerhunter – Halcyon Digest (4AD)
Richard A. Ingram – Consolamentum (White Box)
Glasser – Ring (True Panther)
Guillermo Klein – Domador de Huellas (Sunnyside)
Afrocubism – Afrocubism (A World Circuit)
Ólöf Arnalds – Innundir Skinni (One Little Indian)
John Roberts – Glass Eights (Dial)
Ryan Bingham & the Dead Horses – Junky Star (Lost Highway)
Tristan Perich – 1-Bit Symphony (Cantaloupe)
Magnetic Man – Magnetic Man (Sony)
Aloe Blacc – Good Things (Stones Throw)
Jason Moran – Ten (Blue Note)
Darkstar – North (Hyperdub)
Mikrokolektyw – Revisit (Delmark)
Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy (Roc-A-Fella / Def Jam)
William Parker Organ Quartet – Uncle Joe’s Spirit House (AUM Fidelity)
Małe Instrumenty – Grają Chopina (Format)
Amir ElSaffar & Hafez Modirzadeh – Radif Suite (Pi)
Curren$y – Pilot Talk II (DD172)
環Roy – Break Boy (PopGroup)
Artifact iTi (Bauer/Nilssen-Love/Lehn/Vandermark)  – Live In St. Johann (Okka Disk)
Thomas Adès – Tevot, Violin Concerto, etc (EMI Classics)

Ścieżki:

Massive Attack – Paradise Circus (feat. Hope Sandoval)
Joanna Newsom – Good Intentions Paving Company
Yeasayer – Ambling Alp
Tord Gustavsen Ensemble – Left Over Lullaby No. 1 – Oh Stand, Stand at the Window
Die Antwoord – Enter the Ninja
Four Tet – Love Cry

Toro y Moi – Fax Shadow
Vampire Weekend – White Sky
Beach House – Zebra
Paperplain – 1130
Jónsi – Go Do
Tunng – Hustle
Mose Allison – My Brain
Niwea – Generał Hermaszewski
LCD Soundsystem – Pow Pow
Autechre – Ilanders
Sam Amidon – How Come That Blood
Kouhei Matsunaga – 2m&3x30s
Flying Lotus – …And the World Laughs with You (ft. Thom Yorke)
Actress – Bubble Buts and Equations
Ty – Wait (feat. Leo Ihenacho & Soweto Kinch)
Andreya Triana – Lost Where I Belong (Flying Lotus Remix)
Villagers – Becoming a Jackal
Oval – Ah!
Pan Sonic – Voltos Bolt
Benga – Stop Watching
The Flashbulb – Tomorrow Untrodden
Blitzen Trapper – Laughing Lover
Deadboy – Long Way 2 Go
Big Boi – The Train Part II (Sir Lucious Left Foot Save the Day)
James Blake – CMYK
Esperanza Spalding – Wild is the Wind
Tamikrest – Aratane N’adagh
J. Tillman – One Task
Giggs – Little Man And Me Ft. ML
Jamie Lidell – Compass
Autechre – y7
Sufjan Stevens – Djohariah
Shugo Tokumaru – Lahaha
Vijay Iyer – Human Nature
Foreign Exchange – All Roads
Antony and the Johnsons – Fletta (feat. Björk)
Afrocubism – Jarabi
John Roberts – August
Aloe Blacc – Good Things
Curren$y – King Kong
Robert Plant – Even This Shall Pass Away
Silje Nes – Crystals
William Parker Organ Quartet – Let’s Go Down to the River
Carolina Chocolate Drops – Hit 'Em Up Style
Maurice Brown – Fly by Night
Chris Lightcap’s Bigmouth – Ting
Shad – Call Waiting (Interlude)
Laura Marling – Hope in the Air

Fine.



Żywe legendy i zamaskowani bibliści (Kiosk 1/10)

Ramblin Jack Elliott (fot. Jamie-James Medina dla Observer Music Monthly)

W swoim ostatnim numerze – dosłownie ostatnim, po siedmiu latach działalności – Observer Music Monthly” żegna się z czytelnikami serią zdjęć żyjących amerykańskich legend wraz z komentarzami gwiazd młodego – no, przynajmniej młodszego – pokolenia. Fotki przez długi rok pstrykał Jamie-James Medina. Les Paula złapał na dwa miesiące przed śmiercią.

A skoro zaczynam od legend, to Brian Eno wraz z dziesiątkami innych myślicieli na łamach „The Edge” opowiada, jak internet zmienił jego życie. Fragment:

„I notice that the idea of 'expert’ has changed. An expert used to be
'somebody with access to special information’. Now, since so much
information is equally available to everyone, the idea of 'expert’
becomes 'somebody with a better way of interpreting’. Judgement has
replaced access”.

Temat rankingów dekady trwa, bo trafiłem na podsumowanie kobiece oraz japońskie. Notabene Japończykom zmiany w prawie zabronią wkrótce tego, co na razie wolno i polskim internautom. To z kolei powinno ucieszyć rosnącą rzeszę wkurzonych cyfrową swawolą muzyków na czele z DJ-em Shadowem. W ramach głębszej lektury polecam materiał o absurdach prawa autorskiego w USA. (Dobrze, że nie widzieli polskiego).

„Guardian” pisze o kolejnych formach symbiozy fan-artysta, BBC o następcy mp3, a „Independent” docieka, czemu indie-amerykanka śpiewa o Bogu, podczas gdy Wyspiarze wolą o sobie. Watykan odkrył, że U2 to zamaskowani bibliści, a dzięki pomocy Jacka White’a wiemy,  w co wierzy BP Fallon (sporo tego, a teledysk zabawny). „NME” wybrało 50 najgorzej zatytułowanych płyt, a lider Vampire Weekend okazał się eksrecenzentem.

„The National” terminem World Music 2.0 chrzci wykwit kapel czysto wirtualnych, a Sasha Frere-Jones  zaimponował mi artykułem o The xx, chociaż myślałem, że wszystko już o dzieciakach napisano. Teksty mniej świetne wyłapuje i, cóż, komentuje Ripfork. Kilka wyróżnień: Longest Sentence, Most Emo Phrase, Most Hyphens in One Sentence.

Jeśli kogoś interesuje kondycja przemysłu muzycznego, to dostępne są już szczegółowe dane za 2009 rok. Tamci jęczą, choć rośnie, a YouTube spienięża zasoby, uruchamiając projekt Disco, konkurenta dla Last.fm czy Pandory. Jako samograj imprezowy pomysł może wypalić, bo co druga posiadówa tak czy siak kończy się na Tubie.

Przygotowując dla „Przekroju” tekst o gitarach (z filmem „Będzie głośno” w tle), natrafiłem na galerie tychże w wydaniu z flagami oraz z odchyłami (Frankenstein Pata Metheny’ego wygrywa). Aczkolwiek wzrok najbardziej zachwyciły ostatnio Beatlesowskie wykresy – już nie tylko tym, „jak”, ale „co” można zwizualizować – oraz festiwal form prostych, czyli dwie animowane minuty o współpracy dwóch wymiarów z trzema.

Udał się wariatom z OK Go nowy teledysk, aczkolwiek tytuł Ubawu Miesiąca wędruje do Blackout Crew – dotrwajcie do 30 sekundy! – i Wayne’a Coyne’a z The Flaming Lips za pozowanie Google. A na deser także wyjaśnienie…

• do czego służy instrument Tenori-on
• czemu nie trzeba opłakiwać pisma ręcznego (dłuższe)
• w którym mieście zmontowano największą kulę dyskotekową na świecie
• dlaczego w Chinach ścigają za playback
• …i cenzurują karaoke
• czemu lider Magnetic Fields przerobił Petera Gabriela na disco-hymn
•i dlaczego wymyślono fotografię cyfrową – w minach Calvina.

Fine.


Na dobry początek

Owen Pallett - HeartlandOwen Pallett – Heartland (Domino)

Ocena: 5/6

Pracę nad „Keep the Dog Quiet” rozpoczął od, cytuję, „modelowania brzmienia”. Skądinąd znakomite „Lewis Takes Action” jest świadomie wykalkulowanym haczykiem dla radia (naiwniak?). Syntetyczną orkiestrę w „Flare Gun” rozrzucił po kanałach tak, że bardziej panoramy rozciągnąć się nie da. A „Red Sun No. 5” bierze swój tytuł stąd, że miał (co najmniej) pięć różnych wersji.

O nie, Owen Pallett – do niedawna a.k.a. Final Fantasy, ale Japończycy w końcu upomnieli się o nazwę – nie należy do typowych songwriterów, którym rzeczy „wychodzą” – aczkolwiek jako aranżer często takowych wspomaga. U niego pisanie zaczyna się w głowie. Na szczęście praca koncepcyjna nie doprowadziła go do przerostu formy nad treścią. Ciągle są to piosenki, tyle że przepełnione melodiami i pomysłami harmonicznymi tak nietypowymi (nienaturalnymi?), że Pallett mógł je wymyślić tylko z ołówkiem – a nie kostką gitarową – w dłoni.

Zazwyczaj liściasta piątka wiąże się u mnie ze zjawiskiem zachwytu, do którego Pallettowi odrobinę brakuje (a może to mnie zabrakło – i czas to zmieni). Ale niech ma, bo jego wszechstronność aranżacyjna – akustyka! elektronika! symfonika! – wprost przeraża. A w swojej kategorii – rozklekotanego alternatywnego popu indyjskiego podszytego akademickim myśleniem – nie ma sobie równych. Inna rzecz, że najpewniej jest w tej kategorii sam. I może stąd tyle smutku w jego głosie.

Four Tet - There Is Love in YouFour Tet – There Is Love In You (Domino)

Ocena: 5/6

Się udał początek roku wytwórni – znów – Domino, co po sukcesach z roku ubiegłego – wspomnijmy Dirty Projectors, Animal Collective, Junior Boys i Wild Beasts – woła o pomstę do konkurencji (życzę powodzenia!). Spodziewam się wprawdzie marudzenia, że nowe Four Tet za mało efektowne bądź odkrywcze, tyle że w muzyka Four Tet zawsze opierała się na ?za mało?.

Jeśli ktoś uskarża się na wstrzemięźliwość melodyczną, to niech da sobie jeszcze parę przesłuchań – frajda się pojawi, za to nie zamęczy po dwóch kolejnych obrotach. Jeśli komuś odbiór uprzykrza częsta monotonia stopki, to świadczy głównie o tym, że nie rozumie drogowskazów: w tym momencie na czymś innym należy koncentrować uwagę. Z drugiej strony sam rytm w dziewięciominutowym „Love Cry” załatwia mu VIP-owską miejscówkę na singlowej liście roku (myślicie już nad swoją?), choć mam też innych faworytów.

Ale i tak sekret muzyki Kierana Hebdena tkwi gdzie indziej – podpowiedzią służą okładka i tytuł. Ta pierwsza, wraz z jej barwami, bo obcowanie z tą płytą przypomina patrzenie na coś ładnego, dotykanie czegoś przyjemnego, wąchanie czegoś pachnącego. Mówiąc krótko: czerpanie przyjemności z obcowania z piękną materią. Niechby Hebden rozebrał te swoje puzzle na pojedyncze dźwięki, a i tak mógłbym się godzinami w nie wsłuchiwać. A tytuł, bo jeszcze fajniejsze jest to, co ta płyta robi ze słuchaczem. Przekonuje.

Fine.



Do rzeczy (wielozadaniowości czar)

Tyler Cowen wykłada na George Mason University, pisze felietony dla „New York Timesa”, komentuje w „The Wall Street Journal” i współpracuje z „The Washington Post”. Jest jednym z autorów bodaj najpoczytniejszego (nie tylko) ekonomicznego bloga na świecie. A do tego odpisuje na maile w kilka minut.

Nic dziwnego, że w swojej nowej książce Create Your Own Economy: The Path to Prosperity in a Disordered World” broni wielozadaniowości, jak tylko może. Prócz rozmowy własnej, dzięki której znalazłem usprawiedliwienie dla permanentnego multitaskingu, polecam rewelacyjny esej Cowena „Three Tweets for the Web„.

„Smart people are doing wonderful things”.

Fine.